Belki Hâlden Anlarsın
Başım dönüyor, dişlerimin kamaşması ruhumu zorluyor. Okurken nefes nefese kalıyorum. Her an canım çıkacakmış gibi zor nefes alıyorum. Bedenim bükülüyor, kalemi zor tutuyorum kağıt üzerinde, tükeniyorum. Seninle mutlu olmak varken, sensiz harabe olmak niye ? Yine susuyorum. İçim patlayana kadar içime atıp susacağım. Belki hâlden anlarsın.. Gözyaşlarımı neden götürdün ? Bu kadar mı bıktın benden, tesellime de mi izin vermeyeceksin. Elim titriyor. Yazmakta zorlanıyorum. Yazılmayı hak etmeyen çok kişi geçti gözümden, dost, arkadaş.. Sen yazılmayı sonuna kadar hak ediyorsun. Şimdi bencilliğini mi, yoksa özlemini mi yazayım ? Söyle, yazayım. Kızgınlığım geçmeden, mürekkebim tükenmeden.
*Enes Demirci*