AMA BEN ÖLMEDİM;YAŞIYORUM

• 10 Temmuz 2013 Çarşamba 16:08:35

Her şeyi beraber öğrendiğin insanlar var bir de...
Hani olur ya,nefreti,sevgiyi,paylaşmayı,gizlemeyi,korumayı,kollamayı...
Hatta ve hatta,seni;senden iyi tanıyan insanlar...
Her dakika beraber olduğun,her anını beraber yaşadığın insanlar...
Heh! İşte onlar bir gün;kayboluyorlar. Bakıyorsun ki,etrafın bomboş!
Aramaya başlıyorsun...
Günler geçip,zaman akıyor...
Sonra bir gün,bir sokakta,yine gözlerin onları ararken,sen yolda,onlar;kaldırımda ilerliyor...
Bakıyorsun,bakıyorsun ve diyorsun ki ’bu yabancılar ne kadar da çok benziyor hatıralarıma’
Yıkılıyorsun;bir kez daha...
Saatlerce bütün kelimeleri önüne döktüğün insanlara bir merhaba bile diyemiyorsun.Sadece bir şey takılıyor aklına ’ne değişti?’ Haklısın,değişen bir şeyler hep var ve her zamanki gibi şimdi de ’zaman’...
Ağlama boşuna! Zamanı istediğin yere akıtamıyorsun çünkü ...
O andan sonra yapacağın tek şey sevgini,ya da nefretini içinde yaşamak oluyor...
Bak! Aslında bunu da onlar sayesinde öğrendin.
Hani gittiler ya,zamanla birlikte. Bence bu gidiş daha mutlu edecek seni,çünkü eğer kalacak olsalardı... Neyse işte olmayacaktı emin ol.
Gerçek değilmiş olanlar bunu aklına sok.
Çünkü eğer gerçek olsaydı giden taraf olmazdı...
Her şey ezbere yaşanmış,farkettin şimdi değil mi?
Sadece onlarla her an birlikte olmaya alışmışsın,gülmeye alışmışsın,sevgiye alışmışsın...
İşte bu anlarda zamanın bir promosyon hediyesidir ayrılık,hüzün ve nefret...
Bir gün herkes gider,o yüzden gidenlere takılı kalmak yerine öğrendiğin gibi gelenlere bağlı olmamayı yeğle.
Şimdi kendine gel ve şu cümleyi tekrarla;
ZAMAN ÇOK ŞEY DEĞİŞTİRİR,ÇOK ŞEY ALIR GÖTÜRÜR AMA BEN ÖLMEDİM;YAŞIYORUM.