Ne oldum değil ne olacağım demek lazım.
Aynı faaliyet alanında çalıştığım Ferruh abi diye biri var, 70 yaşında bankadan emekli,dinç görünümlü,iyi yürekli biri Ferru abi.
Yılları çalışmakla geçmiş. O şehirden bu şehire dolaşmış durmuş. Arada bir yaşadıklarını anlatır,güler yüzüyle…gözlerinde geçmişin anıları canlanıyor anlatırken. O zamanda yaşadıkları iyisiyle kötüsüyle. Hayat ona çok ders vermiş çokta almış Ferru abiden.
Şimdi ne var bunda diyeceksiniz,herkes aynı hayatı öyle yada böyle yaşamıştır. Evet haklısınız. Her insanın bir hayatı var belki sayfalar dolusu bir roman yazacak kadar. Bazıları bunu sayfalara döker bazılarıda içinde saklar beraberinde gittiği yere gider.
Ferru abi 5 yıl önce eşinden ayrılmış,yalnız başına yaşayan biri.3 oğlu iki kızı var. Çocuklarını yetiştirip hayata atılmaları için devamlı arkalarında olmuş. Kurumsal firmalarda çalışmış emekli oldukten sonra…iş yeri açmış,iflas etmiş ama ayakata durmayı başarmış. Çocukları iş sahibi olmuşlar evlenip hayatlarını devam ediyorlar.
Ferru abi bu sabah bir şeyler anlatmaya çalıştı,gözlerim doldu. Üzüldüm. Bu yüzden bu yazıyı yazıyorum.
Eşinden ne için ayrıldı tam net bilmiyorum ama işte hayat bize neler vereceğini önceden kestiremiyoruz. Her şey günlük güneşlikken bir bakıyorsun üzerinden kara bulutlar eksik olmuyor insanın. “Beni çocuklarım aramıyor sormuyor,bir gün biri gelipte açmısın tokmusun demiyor,ben onları bu hale getirene kadar neler çektim,yemedim yedirdim,giymedim giydirdim ama şimde görüyorsun halimi…rahatsızlıklarım var perhrizlerim var bir kedim bir ben yapayalnız kaldım…arayanım soranım yok. Yaş geldi 70 şe ileriyi düşünecek vaktim yok bu gün varım yarın yokum,ölsem bir gün kimsenin haberi olmayacak… aslında ben bunları haketmedim ama ne yaparsın yaşanması gerekenler varmış yaşıyoruz…”derken gözleri hafiften nemlenmişti.hayat her zaman aynı nimetleri vermez insana,yaş ilerledikçe dahada çimrileşir hayat…sevenlerin uzaklaşır,değerin düşer,kimse seni insan yerine koymaz. Çünkü sen artık yaşlısın,güçsüz ve bazılarına göre bir yüksün,ele aya dolaşan birisin…bu evladın da olsa böyledir.yaşlılık çok zor insan hayatında, o yüzden yaşlılar devamlı ölmeyi düşünürler ve isterler. Eşler arasında birlik olmanın en önemli zamanı yaşlılıktır. Gençken insan her durumda ayakta kalmayı biliyor ama ya yaşlanınca…?
Ve sonra…ne oldum değil ne olacağım diye düşünmeli insan dedim.
08.07.2013
Çölçıkmzı