İsmin kalemden mürekkep olup döküldüğünde, içimde özlemlerin heceleri kaybolur. Ama yine de üzülürüm. Ellerine, hala içinde hüzün biriktiren ellerine ellerimi değdiremem, sevincim azalır. Seni uzaktan da izleyemem, yakınına da gelemem. Olduğum yerin neresi olduğunu bilmesem de, ne sana yakınım ne de senden uzak..
Yanlışlıkla bile olsa bakma bana isterim. Ben o şaşkın gülümsemeleri mi seni gördüğüm an terk etmiştim. Düzensiz de olsa bir düzene sahibim adımı ağzına almanla inan o düzenimi de kaybederim. Ve ben sözde bile olsa, her şey den vazgeçmek adına, adımı adınla süsleyemem. BİZ FARKLI DÜNYALARIN, BİR FARKI OLMAYAN İNSANLARIYIZ. Yalnızlıklarımızla mutlu olmayı denesek, zararlı çıkar mıyız? Aksi halde seni suçlamam gerekir. Düşüncelerimi gaflet uçurumundan itip, intihar süsü verdiğin için.

Meftunem