Yaşadığımız kısa anlar vardır.

Kısa mutluluklar, anlık mutluluklar..

Yüzümüzde tebessüme neden olan insanlar, olaylar.

Bir zaman sonra öyle bir şey olur ki.

”Neden?” diye haykırmak gelir içinden.

Tarifsiz mutluluğun, yerini gölgesine bırakmıştır bile.

İyi gelen insanları, iyi gelen şarkıları, iyi gelen geceleri,

Ve sana o kadar iyi gelen sigaranı bile bulamazsın yanında.

Belki de aradığında tam yakınında bulacaktın fakat ümitsizliğin engeldir buna.

Her zaman yaparsın, yaparız bunu aslında.

Kabuğumuza çekilip düşünmek, dinlemek isteriz kendimizi.

Birileri hissettin diye bekleriz,

Anlasın diye bekleriz.

Lakin, umduğumuz gibi olmaz çoğu zaman.

Çünkü o kadar kaptırmışız ki kendi dünyamıza,

Öyle alışmışız ki kabuğumuza, yalnızlığımıza..

Öylesine bağışıklık kazanmışız ki.

Her şeyin, herkesin yerini alabilirmiş bu kabuk.

Herkesten iyi gelenmiş o aslında.

Aslında.

Aslında..