Şimdi acılarım üzerine bir yazı yazmamı bekliyorsun. Küçük Emrah pozlarında, boynu bükük, İbrahim Talıses tadında bir türkü tutturmamı bekliyorsun. Oysa alıştı bu gönül, gönül oyunlarına. Sana boşuna “yorgun bir savaşçıyım ben” demiyordum. Kaç gün batımını gördü bu yürek, kaç duygunun hüznüne “canın sağ olsun dedi” bu yürek.
Sen alışmıştın, giderken sövmelere, vurup kırmalara. Oysa bendeki beni görmeyi bilmeyen gözlerin, ellerinle körlerin gözlerini açmaya, ışık vermeye çalışıyor gün içerisinde.
Sevgilinin âdetiydi bu eskiden beri. Âğyara ilaç sunarken, âşkından tutuklu kalan lâl dilleri, çöllere düşürmek.
Gitmek gelmiyor içimden ama sen de kal deme.
Her şeyi biraz daha zorlaştırma. Kalmak, hayatın bütün yükünü, kanadı kırık bir kuşa yüklemek olacak. Kalmak, parfüm kokulu düşlerime kargaların pineklemesi demek. Kalmak, her an çalmayacak kapında valizi hazır bir yolcu gibi siren sesini beklemek olacak. Kalmak, duygularının bir anlamı kalmadığı bilerek, uzaklara boş bakan gözlerinde izi bile olmayan bir gölge gibi düşmekten başka bir ifadesi olmayacak. Mutluluğun esamesi okunmayacak, sarı odalarım senle gökkuşağına boyanmayacaksa, gözlerinin içinden her an bir yabancının gölgesi dolanacaksa, boş ver gülüm. Bana “sen kal” deme.
Hep kırmızı gülü sevdim. “Kırmızı gül demet demet, bir sevda değil alamet” türküsünü de sanırım ilk dinlediğimde sevmemin nedeni de içimdeki sürüp giden yangının renginden olsa gerek. Sen, dinlememişsin bu türküyü ve bilmezsin hikâyesini de. Kırmızı güllerden fal bakman da bu nedenledir.
Bir insanın duygularından daha ucuz bir şey yoktu, gök mavisinin altında. Falların çıkmaması da bir başka bahane.
Neyse gülüm “sen kal deme” bana. Gitmek gelmiyorum içimden ama gitmem gerek üzgünüm.
M. Ö.
kahramanmaraş