Yine önümde boş bir sayfa ve yine içim dopdoluyken kilitli kelimeler.Sanki bir roman yazacakmış gibi senle doluyken; hiçbir şey söyleyemeyecek kadar uzağım sana.Aynı anda hem mutluluğum hem acım olmayı nasıl başarıyorsun.Ve bir ses titreşimi bir insan ruhunda nasıl böyle bir inkılaba yol açar? Hem içimde benden bir parça gibi durup hem bu kadar yabancı olmak nasıl? Nasıl bir çelişki bu?
Hükmedemediğm ve güç yetiremediğim bir düşman gibisin.Aynı zamanda herşeyimi paylaşabileceğim güven veren bir dost.Korkularım ve hiç korkmadığım.Coşkun akan bir sel gibi önüne katıldığım, ve aynı güçle set çektiğim.Gücümün iraademin zirve yaptığı nokta ve acziyyetimin zaaflarımın bu zirvede kesiştiği yer.Ürkek bir çocuk gibi şefkatine sığındığım ve zulmunden kaçtığım bir zalim gibisin.Bir çelişkisin ruhumda, karmakarışık olan düşüncelerimin dizginleri sende sanki ve sen dört nala sürüyorsun düşüncelerimi, ve bir anda durduruyorsun herşeyi.Bitiyor bu dört nala gidiş. Sanki hiç koşmamışışz birliklte o yeşil vadide. Sanki orda deyilsin.Varlığın gibi yokluğunda bir rüya.
Sen benim içimde mazide yer edinip sonra atimde ansızın karşıma çıktığında anlamıştım senin bir çelişkiler yumağı olacağını. Belkide bu açmazdı seni böyle sevmeme sebeb.Nerden bilecektim bu açmazın sonradan yüreğime bir kor gibi düşüp beni bu çelişkiler zindanına hapsedeceğini.Şimdi yine bir kurtarıcı bekliyor umutla gözlerim. Ve yine kendimle çelişerek bunu senin yapmanı bekliyorum.sebebi olduğun bir hal savaşından sen kurtar istiyorum.Aslında biliyorum bundan ben istemedikçe kurtulamayacağımı kurtulmayı istemedikçe de hiç bir yardımın sonuç vermeyeceğini. Hz. YUSUF aleyhisselam züleyha tuzağına düştüğü gün rabbine şöyle duada bulunmuş.YA RABBİ! bana istememeyi istemeyi nasib.et.Ancak bir peygamberin dile getirebileceği çok yürekli bir dua.Belki bu kadar cesurca dileklerde bulunmayız.Ama herşeyimizle ona muhtaç deyil miyiz? Bize şah damarımızdan daha yakın sığınabileceğimiz bir güç varken, neden orda, burda, sende ya da kendimde bir çözüm arıyorum ki; bazen bu gücü kendimde hissediyorum ve arkamda bir dağ varmış gibi oluyor. Şöyle korkmadan arkamı döneceğim. Sonra bir anda tüm gücümü yitiriyorum.Şeffaf bir varlık gibi ağırlığımı bile hissetmiyorum. Bir köşeye çekilip kimse beni görmesin istiyorum.Hatta yaşadığım bile unutulsun.Sonra dünya telaşı ev işleri vs.. derken günler gelip geçiyor. Ama tüm bunlara rağmen sen hep oluyorsun hepsi için zman ayırıyorum.Ama seni düşünmek için zaman ayırmam gerekmiyor, zaten hepsinin içinde varlığın yine yokluğunla birlikte mevcut. Sen kalbimin ve ruhumun içine hapsolduğu bir çelişkiler zindanı olarak, beni azad edinceye kadar kalacağım bir esaretsin.Buna son vermek ise önce ALLAHIN izniyle sonra da benim istememle olacak.Belki de ozaman şunu farkedeceğim sen bir rüya dan ve zihnimde ki hayalden başka birşey deyildin. Bir adımla başlar tüm yolculuklar.VE ben bu adımı atıyorum.Mevlamdan seni unutmayı diliyorum.