Onayladığımdan değil haaa…
Benden başlayarak en yüksek gazete köşe yazarlarının en erişilmez koltuklarına uzanın –tabi erişebilirseniz- benzer egoya tanık olursunuz. Neye mi?
Aydın:
-Ben.
Alim;
-Ben.
… Demokrat… Yetenekli, yaratıcı, tartışılmaz, akıllı… Ve tümüne aynı yanıt:
-Ben…
Bu “Ben”-lerin sonu diğerlerini, yani “Ben” in dışında kalanları paspas, paçavra, AKILSIZ görmeye çıkar. Yani o benle yanıtlananlar kendisi gibi olmayan, düşünmeyenlerle karşılaşınca su buharı dona dönüşür, don doluya ve bir gımbıltı koparki… Yahut tırtoy… Çünkü aptaldır o katmana dahil olanlar kimilerince! Elbette enleri kendisinde toplamıştan farklı isen ve o –en- akıllı ise diğerleri aptaldır, akılsızdır. Her birey bir kişilik temsil eder. Topluluk ne denli kafa sayısından olursa olsun onların her biri bağımsız bir beden ve o bedeni taşıyan beyne sahiptir. Toptan gruplamayı aklın yolu görmek en büyük yanılgıdır aslında.
Peki, kendimiz, akılsız dediğimiz kişi karşısında farklı düşünceye sahip olmamız bizi onun gözünde bizim onu gördüğümüz gözle görmesi olasılığını, bağlı olarak bizim akılsız olduğumuz sonucunu doğurmaz mı? O kişi, eğer bizim kadar ilkel, bizim kadar hoşgörüsüz, egostik (spasif ego hastası) veya belki ukala (her şeyi ben bilirimci yapısında) ise onu değerlendirdiğimiz gibi görünmez miyiz o taraftan bakıldığında?
Yetmez gibi nereden başlayıp nereye götürdüğü bilinmez sözünü, “anlayan anladı” yla bağlar aynı zevat. Ya Allah aşkına, bir gün biri böylesi kelam edenin yakasından tutsun:
-Sen kendi değini anladın mı?
Veya;
-Söyle de bilelim, anlayanın ne anlaması gerektiğini? diye bir sorsun bakalım neymiş ukala tikleriyle anlatılan ve anlananların asalı, astarı? Ve… ve anlayacak olanlar kimler?
Hem bizim aklımızı başka akılları değerlendirmekle kim yetkilendirmiş? Acaba hangi akıl akılları ölçecek kadar akıllı? Kim “ ben” derse o benin karşısında bir başkası da “ben” olur. Yani herkes birbirine karşı akıllı veya akılsız olabilir ama bunu egosal değerlendirmeyle ölçülendiremeyiz, işte asıl akılsızlık budur. Ben, akıl ve anlamayı iyi kullanalım. Boş söz boş silah gibidir; şeytan-meytan doldurur, nebiliyim!..
Temel olan insan sevgisi değil miydi? E, hani? Sorun yok; ben, İngilizceden bozma Türkçemle; ay-lav’yorum tümünüzü ey insanlar