BABAM..

Evet,bir ara babamın ’akıllı bıdığı’idim, mındık kızım derdi,babam ya canımdı dimi? Severdi beni çok öyle laf olsun diye değil,bir tarif edişi vardı beni;kişiliğimi bulduran! Hüseyin Nihal Atsız hocamın ’ALMILA’ sı olsun,at binen,kılıç kuşanan tunç yürekli kız olsun deyip de verdiği ismimle..Bence ben çok yaşayayım..
Espri tabi; babasıyla dans eden kızlara olan özenmemin ’tunç yürekli’ olmamla alakası olmadı hiç. İşte orada akıllı bıdığı oynamak,savaşçı kız olmak girdi devreye. Ondan kalan; Şevket Süreyya Aydemir’in Suyu Arayan Adam’ı, Gorki’nin Ana’sını,Sebahattin Ali’nin şiirlerini okuyarak aradım o dehayı...On üç yaşın farkındasızlığıyla..
Bilemedim, bütün hayat hangi limanda mola verecek,ne oyunlar oynayacak?
Cahit Sıtkı’nın Otuz Beş Yaş’ nı okurdu buğulu,içten sesiyle, gözleri kapalı;anlamazdım o vakitler musalla taşını ; ta ki babamı orada görene kadar..’Seni ilk gördüğümde üzerinde yeşil elbisen vardı diye başlayan bir şiir gibi geçti yaşam..Okunurken gözlerinde canlanan, bitince yalnızca ilk mısraı hatırlanan.. Ve babam..Aklın delirmekle olan ilişkisinin başladığı yerde hayatı son bulan ADAM.

ALMILA ERDEM