AŞK ENGEL TANIMAZ

• 13 Aralık 2006 Çarşamba 13:56:55

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Aşk engel tanımıyor.Sevgili nerde,nasıl yaşıyorsa yaşasın yürek seçimini yapıyor işte.Uzaklardaki umudun oluveriyor.Sıcak bir dost belki de….Yabancı şehirler yinede onun varlığını sana yabancı kılmıyor.

Aşk engel tanımıyor,ne zaman,kimi sevecek yürek bunu bilmiyor.Bu duygular, belki de sevgi adıyla ilk kez çocukluğumuzda filizleniyor.Denizdeki hırçın dalgalar gibi duygularımızda kendini dışarı atıveriyor bir anda.O sessiz,sakin,kendi halindeki insan birden aşk adamı,gönül adamı olup çıkıyor karşımıza…Kalp bu yola bir kere çıktımı,ardından çaresiz sürüklenip gidiveriyorsun.Aklının önüne geçiyor bir noktadan sonra yüreğin,hissettiklerin….

Hayatında belki de bu duyguları bu denli yoğunlukta ilk defa yaşıyorsun.Kalbin yola çıktı onu bu yoldan kim döndürebilir ki.Aşk engel tanır mı hiç.Bütün zorlukların üstesinden gelir.Kılavuzun yüreğindir.Dağları,tepeleri aşar sevdası uğruna beden.Yapmayacağı,göze almayacağı yoktur.Ölüm bile olsa…..

Sonra birden duraklayıverir kalp.Yaşamıştır yaşayacağı bütün çılgınlıkları.Öğrenmiştir artık aşkın engel tanımadığını.Bu yüzdendir ki aşk çılgınlıktır.Bu değil midir ki Ferhat’a dağları deldiren,Mecnun’u çöllere düşüren.

Aşk…güzel bir duygu…Çöle düşüp onun izini sürmek.Aramak ve bulmak.Engelleri aşmak.Sevmek, ama tadında sevmek.Ölçülü sevmek yinede.Gölge gibi her an peşinde hissetmek,yüreğinde duymak onu.Araya imkansızlıklar girdikçe sevgili için daha fazla yanıp nihayetinde kül olmak.Gerçek aşk’ın beşeri yansıması.Düşmanın topraklarını işgali gibi sevdanın da bütün vücudu sarması.Varlığının sevgili için nefes alması bundan sonra.Bütün zorlukların yüreğinden silinmesi ve yüreğine sevginin oturması…
Aşkta engel tanımamak; aşkın dilden gönüle inmesi yavaş yavaş.Dilediğini onun için dilemek.Onun duaların olması.Yüreklerin yeryüzünde, duaların karşılıklı semada birleşmesi…

İşte budur aşk…Bu güzellikleri hayatında hiç yaşamamış olan var mıdır acaba.Herkes yaşamıştır galiba bu sevda yanıklarını.Yaşamıştır da gün yüzüne çıkartamamıştır.Fırtınalarını kendince yaşamıştır.Çığlıklarını kimse duymamıştır yaratanından başka.Ağlarken de yalnız,gülerken de.Yüreği bu yola,aşka nasıl yalnız baş koymuşsa; içindeki acılara da öyle bakakalmıştır kendi kendine.Hep kendince filizlenirken de,tomurcukken de,ölürken de….Yalnız,bir başına…Neden? Neden olacak kim bilir engellere takıldığından belki de.

Her şeyin bir manası,gayesi olduğu gibi aşkında bir manası,gayesi vardır elbet.Yanmamak ve yakmamak için doğru adreste olmak ve AŞK’TA ENGEL TANIMAMAK…Bütün mesele bu…

Zeynep Sönmez