“ BİR SÜRE SONRA ODA GÜNEŞ GİBİ GÖZDEN KAYBOLDU ” NİZAMİ MERT “

Rüzgârın kahır dolu estiği bir akşamın zeval vaktinde okuduğu kitabın son sayfalarına gelmişti.
Bir garip dünyanın içinde sıcakla soğuğun bir birine karıştığı bir zamanı yaşıyordu yüreğinde. Kitabın bitmesini istemediğini yüzüne baktığında anlayabilirdin.
Daneleri dökülmüş bir ekin başağı gibi dağılmıştı öz benliğinin dışında her şey.
Her zaman yaptığı duasını yine gizlice yapıyordu: ” Ya ilahi beni şu yalan dünyanın yalan görüntülerinin etkisinden kurtar ve koru ve beni Kuran, nın o eşi bulunmaz serinliğinden ayırma. Gözlerim senin ilahi aşkından ve sevginden başkasını görmesin. Hesap gününde benim Anamın Babamın ve tüm müminlerin yüzünü ak pak eyle bizi cennetine varis olanlardan eyle. “ diyordu.
Hayatın sınavında acı tatlı bir gün daha geride kalıyordu güneşin muhteşem kızıllığında. Rüzgârın yönün değişmesiyle serin bir hava tüm benliğini kucaklıyordu.
Artık gitme zamanı gelmişti, kalktı Allahın arzda ve kendi canındaki ayetlerini bir kere daha fark etmenin heyecanıyla yola koyuldu. Her şeyin sahibi olan yüce Allah, a ne kadar şükretse azdı. Gözleri dalıp gitmişti güneşin battığı yere doğru. Vaktin vefasına vefalı olmak gerekir diyerek uzaklaşıyordu benden, bir süre sonra oda güneş gibi gözden kayboldu. Nizami MERT….