yokluğunun adını aşk koymuşum ben.Sensizlik artık en kadim en sadık yoldaşım olmuş hayat yolculuğumda.İlla ki ellerinin ellerime değmesi değil ki Aşk.İlla ki yanımda olman değil ki Aşk.Yüreğin bende kalmışken,Seni sensiz bu kadar sevebilirken benden uzakta,benden ayrı olmuşsun ne fark eder ki?İşte gerçek aşk diye buna derim ben.Sen şimdi başka sevdalara yelken açsan da ben hep yürek limanımda seni bekliyor olacağım.


Seni sensiz yaşayabilmek acıtsa da yüreğimi zamanla alıştım ben bu acıya da.Hatta öyle bir yer edindi ki bu acı yüreğimde öyle bir bağlandım ki bu acıya atamıyorum artık onu hayatımdan.Hüznün sarınca ruhumu yıldızlara bakarım hep.Aydınlatırlar ruhumu.Hatta en parlak olanı göz kırpar bana;”üzülme betül” der gibi.Sonra bir türkü tuttururum Yavuz Bingöl söyler ‘belki yine gelirsin’ diye.Sahi belki bir gün yeniden…….Yada boş ver devamı gelmeyecek nasıl olsa bu cümlenin.


Unutmak sanma sakın bunu.Benim ki sadece kabulleniş.Benim ki sadece çaresizlik.beni tanırsın kolay kolay vazgeçmem öyle her şeyden.Bırakmam her şeyi kolay kolay.Ama artık kabullenmişsen artık boş vermişsem her şeyi anla ki yolun sonuna gelmişim.Anla ki bana vazgeçmekten başka seçenek bırakmamışsın.Anla ki içimdeki o devasa aşkını yanına alıp yavaş yavaş çekiliyorsun kıyılarımdan.


Sen yavaşça yükünü tutup giderken yüreğimden son bir kez gel yanıma.Hakkını helal edip öyle git benden.Sana son kez söyleyeceğim sevda sözcüklerini yolluk edersin yanına.Bende ki emanetini de unutma.Yüreğin bende kaldı sevdiğim unutma sakın yanına almayı.Unutma sakın…