Üzülmek mi? Hiç üzülmüyorum ki ben. Gerçekten, aslında sensizlik iyi geldi bana. Ne büyük aptallıkmış hep seninle kalacağımı sanmak. Hem ben bağlanamam ki kimseye. Severim, çok severim ama ötesine gidemem ki. Sadece bazen düşünüyorum, geliyorsun aklıma. Gamzeleri diyorum ne hoştu. Sonra bir de bakışları vardı, sesi bambaşkaydı sanki. He bide seni görünce heyecanlandığım filanda yok. Sadece olur olmaz yerlerde çıkıyorsun karşıma şaşırıyorum tabi. Hala seviyorsun onu diyenlerde oluyor. Hayır diyorum sevemem ki... Sevmemem gerek. Hem o başkasıyla şimdi. Başkasının. Hem sevsem bile.. Yarım kalıyor cümlem. Yutkunduğumdan filan değil. Tamamlamaya gerek duymuyorum. Bazen ağlıyorum, nedenini bende bilmiyorum.


Hiç düşünmüyorum seni. İşim gücüm var sonuçta. Hem senden bana ne ki. Neden yazıyorsun dersen eğer, alışmışım işte. Sana yazmaya, seni yazmaya... "Sen de mutluyum diyorsun ama içinde fırtınalar kopuyor." demiştin ya. İçimde fırtınaların koptuğu filan yok. Benim limanım da bir yaprak dahi savrulmaz artık. Hiç bir şeyin estiği de yok. İçimde biriken sevgi yumağını da fırlattım denizime. Onun gürültüsüne uyanmışsındır sen.


Mutluyum ben. Üzgün değilim. Çok mutluyum hemde. Aşık oluyorum artık kendime. Sen gittin ya, ben kendimi sevmeye başladım. Senin yanında kendimi hep eksik hissediyormuşum meğer. Senin beni tamamladığını düşünmek ne büyük aptallık. Hem sen kimsin ki? Sıradan birisin sen. Herkesin eli var, gözü var, gamzesi olanlar da var. Herkes konuşuyor, ses tonu ayarlaması mı yapılacak sanki? Bir de herkes bakabiliyor. Sen yoksun ya, umurumda bile değil gerçekten. Sıradan biriye, sıradan bir mektup. Bu bile yeter.




...




Hilal Özcimbit