Gökyüzü her yerde aynı;

Mavi, ümit dolu, yeni yarınlara gebe. Güneş doğduğu şehirlere aynı açıyla vurmasa da, yeni bir gün her yüze aynı gülmese de hayatın verdiği güzellikleri azar azar tatma şansı veriyor. İnsanlar sebebi bilinmeyen bir yolculuk için koşuşturuyor; kimisi bezgin kimi yorgun yaşamaktan. Ağlamak gülmekten daha bir tercih edilir olmuş. Yalnızlıklar, yalnızların alınyazısı. Beklemek bırakıp gidenlerden bekleyene emanet.

Birimiz giderken hep bir şeyler bırakıyoruz ardımızda. Uzak şehirlere yolculuklarımız bir iki fanilanın yanında biraz da özlem,sıkıştırıyor bavula. İki çift çorabın vereceği ağırlık ürküttükçe vazgeçiyoruz yük yapmaktan yanımızda. Yalnız yolculuklar daha bir buruktur asfaltı olmayan yollardaysa üstelik. Birini tuttsak diğeri kayacak elimizden, birine baksak diğerini göremeyeceğiz sanki.

Ne yana dönsek koca bir şehrin korkutan sesleri içindeyiz.
Ne yana dönsek telaşlı koşuşturmalar.
Bütün istasyonlarda özlemden ağır hükümlüler,
bütün yollar yarına çıkmakta galiba,,,

Yalnız yolculuklarımızın en acısı da ölmek olsa gerek. Yanımıza aldığımız hiçbir şey yok, bir iki yaranın dışında. Geride bıraktıklarımız telafisi olmayacak küçük oyuklar...

Kim bilir hangi emanetimizle dolduracaklar?

Nuray KAÇAN

Mayıs-2013