KESTİĞİM ÜMİTLER

• 29 Mart 2008 Cumartesi 01:12:25

kestiğim ümitlerden yelkenli yaptım.ama devirdi rüzgar yelkenlimi.şimdi bir yelkenli arıyorum.ama yok ne çare.bununla kıyıya çıkmalıyım.ama kalbim paramparça.bu seferde rüzgarım yok beni sahile üfleyecek.tayfam yok,yolcum yok,kaptanım martıları seyre dalmış;ölümün yaklaşan kokusunu içine çekiyor.deniz durgun;kıyıya varmamızı istemez gibi,öyle sakin.zaman geçmiyor,güneş tepemize binmiş,ısıtıyormuş gibi görünüyor.halbu ki kemiriyor beynimizi içten içe...kuşlar bile konumuyor yelkenlime.bir gram ekmek kırıntısı yok ki niye konsunlar.etrafıma bakıyorum...bir avuç suyun ortasındayım.ama koca bir avuç.rüzgar biraz eser gibi oluyor;tam gözlerim parlamışken kesiyor nefesini.tadını çıkarmaya çalışıyorum;denizin ortasında mahsur kalmanın.hem de yelkenlim ve kaptanımla mahsur kalmak çok zoruna gidiyor insanın.güneşin batmaya,rüzgarın esmeye niyeti yok.güneş batmıyor ama her an kestiğim ümitlerden yaptığım yelkenlimin yok olacağını hatırlamak yüreğimi acıtıyor yoksa ne denizin ortasında olduğuma ne deyelkenlime konmadığına üzülüyorum...