Anlatmak tenha kalacaktı, ah benim çocuk yüreğim. Sevmezdim tenhaları oldum olası...

Kuytularıma aldanma. Ben bu şehrin kalabalıklarından çala çala öğrendim cesur davranabilmeyi. Saniye saniye birikiyordu yalnızlıklar ve ben seyrediyordum hayatı. Gökyüzünün sıcağı yakarken kalabalığı, ben gölgesinde dinleniyordum o süzme yalnızlın...

Neden halâ yadırgıyorsun? Evet bildiğin gibi... Bıraktığın gibi darmadağın bu hayat.
Sen alışmak istemedin bir türlü bu sisli gökyüzüne, maviyi seven sendin, yağmuru seven benn. Ve ne zaman yağmur yağsa, gökyüzü gri renkteydi sevgili... ben hiç korkmazdım gök gürültüsünden
Zaten yutkunabiliyorum bazen. Geçip gidiyor bu hissizlik. Oluyor... Kendini sevebiliyor insan.

Tutunamıyorum zamana. Bakma, yaşlanıyorum. Hep bir maske takınabiliyorum kendime... kimine komik, kimine kızgın, kimine hüzünlü... bir sana BENcil maskeler takıyorum. İçimden geçenleri gör diye... Şöyle en transparanından...
Takvimin üstünde rakamlar hızla karalanıyor sevgilim. Senin suçun değil bu... Benim suçum hiç değil.

Son durak değilmiş... Ve ben kalamıyorum aynı yerde uzun süre. Benim yazmayı sevdiğimi biliyorsun. Ne yazarsam yazayım, o hikayenin giden sensin ya! Hiç bir kalmak bana yakışmıyor nedense. Ve hep olmadığın yerden kaçmayı istiyorum bende. Çok sevdim zaten hep yolları, limanları, trenleri, gidiyor olmayı velhasıl...
Bilmiyordun ama ben seviyordum gitmeyi.
Daha bir hazır hissettim kendimi bu kez, yeniden yıkılmaya...

Bir suçlu gibi davranma bana sevgilim.
Dava sensin bu hikayede. Davalı ben, davacı ben, yargı ben,hüküm ben, Suç ben... Suçüstü ben...
Görgü tanığı...avukatı, hakimi...

Bir suçlu gibi davranma bana.
Olanı biteni görebiliyorken tüm gerçekliğiyle, kırılan hiçbir hayal acıtmıyor canımı artık... merak etme.
Bu yüzden melek yüzlüm; bana acıyor deme. Acıyan bir yüreği aldıralı çok olmuş belli ki senin. Çünkü hep yağmuru sevdim ben, ıslak saçlarını, ıslak kirpiklerinle süslediğin bakışını, ıslak tenini... Sen kaçtıkça ikimizden, kanayan bendim. Akan kan da ben.

Olsun… Anlatmak tenha kalacak ama yalnızlıktan korkmuyorum artık ben ve hiçbir gökgürültüsünden. İçimde çırpınıyor kelimeler, aynı şeyi söylüyor bütün cümleler.
Gitmeli bu şehirden...

Düşten Adam