2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
867
Okunma
Salıncakta bebek kafası, kaydırakta çocukluk şairimin hatırası, luna yere düşüyor, ışığı bizi sürüyor.
Biz körler ve sağırlar tahterevallide bir oyun oynuyoruz. Şair ağır basıyor, titrek yukarı fırlıyor. Titreğin ceplerinden çocuklar düşüyor parkın kum zeminine.
Bereli iki küçük kız el ele tutuşmuş uçurtma uçuruyorlar Karadeniz ile Luna’nın birleştiği o uzun çizgiye doğru. Rüzgar ağır basıyor, kızları yukarı sürüklüyor, ceplerinden anneler düşüyor denize.
Ortada bir tek şair kalıyor, elinde oyuncak bebeğinin az önce kopardığı kafası. Luna rüzgar kılığına girip parkı kumlarla birlikte sürüklüyor o uzun çizgiye doğru. Cepten düşen çocuklar annelerinin elinden tutup denize yürüyorlar. Luna pişman oluyor, şaire selam verip yere düşüyor, ışığı bizi sürüyor.
Cevap Yaz