Ben sporcunun zeki, çevik ve aynı zamanda ahlaklısını severim.
Mustafa Kemal Atatürk.

Televizyonun yaşamımıza girmediği yıllarda bir Fenerbahçe-Beşiktaş maçını radyodan dinliyordum. Ligin son maçıydı ve Beşiktaş 2 puan öndeydi. O zamanlar galibiyet 2 puandı ve arada da büyük averaj farkı vardı. Fenerbahçe’nin şampiyon olabilmesi için Beşiktaş’ı 6-0 yenmesi gerekiyordu… Maça çıkarken Fenerbahçelilerin yaptığı açıklama şuydu…
“Biz yenmek için çıkacağız sahaya. 6-0 yenemez de şampiyon olamasak bile bir şampiyonu yenmiş oluruz.”
Maç centilmence bir mücadeleye sahne oldu ve 0-0 bitti. Maç sonunda Fenerbahçeli futbolcular Beşiktaşlıları kutladı…

Öyleydi o zamanlar. Futbol sevgisi, takım tutma o zamanlar da vardı ama iş fanatizme götürülmezdi. O takımın taraftarı ile bu takımın taraftarı arasında tatlı tartışmalar yaşanır ve kavgaya dönüşmezdi. Maçlar devletin stadyumlarında oynanırdı ve aynı şehrin takımları arasında deplasman unsuru olmazdı. Maçta şu kadar bu takımın şu kadar da o takımın taraftarı olacak diye bir kural olmazdı. Her isteyen biletini alır maça girerdi. Taraftarlar farklı tribünlerde toplansalar da çirkin tezahürat görülmezdi. Gol atan takımın tribünleri ayağa kalkar, bayraklar sallanır, ıslıklar çalınırdı…

Özellikle yabancı takımlarla maç yapan takımın taraftarı tüm Türkiye olurdu. Takımlarımız tur attıkça ulusça sevinirdik.

Zamanla ne değişti bilinmez… Belli ki birileri bu fanatizmden ekmek yiyor. Statlar takımlara verildi. Statlara konuk takım taraftarları ya sembolik sayıda alınmaya veya hiç alınmamaya başladı…

Yalnız bizde değildi fanatizm. 1978 Dünya Kupasında final oynayan Hollanda Milli Takım futbolcularının maç sonunda yenilgiyi hazmedememiş ve çirkin hareketler sergilemişlerdi. Maç anlatan Halit Kıvanç sözlerini şöyle bitirmişti:
“Maç sonundaki bu çirkinlikler en azından bir dünya ikincisine yakışmayan hareketlerdi.”

Zamanla neler görmedik ki! 29 mayıs 1985 tarihinde Belçika’nın Brüksel kentinde Heysel Stadında oynanan Juventus-Liverpol Şampiyon kulüpler Kupası Finali öncesi İngiliz holiganların taşkınlıkları sonucu tribün duvarının çökmesi 38 İtalyan taraftar ve bir Belçikalı olmak üzere 38 kişinin ölümüyle sonuçlanmıştı.

Çok daha yakın bir tarihte, 2006-2007 sezonunda ise Ali Samiyen’de oynanan 33. Hafta Galatasaray-Fenerbahçe maçında sahaya atılmayan kalmamıştı…

Oysa daha geçtiğimiz yıl Türkiye Kupası finalinde maçı kaybetmiş olan Bursasporlu futbolcular sahayı terk etmek istediğinde teknik direktörleri Ertuğrul Sağlam tarafından Fenerbahçeli futbolcuları kutlamaları için sahaya gönderilmişti ve Atamızın yukarıdaki sözünü anımsatır güzellikte görüntüler yaşanmıştı…

Alman Futbol Liği (Bundesliga) nın iki devi bu yıl Şampiyonlar Ligi finali oynayacak. Öğrendiğim bir şey beni şaşırtmadı. Borussia Dortmund kulübü mali kriz nedeniyle batma noktasına gelmiş ama Bayern München klübü kredi vererek onlara destek olmuş ve bu krizi atlatmalarına neden olmuş. Şimdi siz seyreyleyin, bir de Dortmund finali kazanıyor mu? Besle kargayı oysun gözünü… Öyle mi düşüneceğiz. Ben sanmıyorum… Öyle bile olsa kaybeden kazananı kutlayacaktır. Olması gereken budur.

İnsanın şampiyon bir takımı ve taraftarını kutlaması onu küçültmez ama kaybetmeyi hazmedemeyerek yapılan çirkinlikler küçültür. Önümüzdeki hafta Şükrü Saraçoğlu Stadında Şampiyon Galatasaray ile şampiyonluğu kaybetmiş Fenerbahçe’nin maçı olacaktır… Gönlümün istediği Atamızın sözüne layık kalitede bir mücadele olması ve hatta Fenerbahçe tribünlerinden “Galatasaray’ın şampiyonluğunu kutlarız” şeklinde bir flamanın açılmasıdır. Bu davranış taraftarı küçültmez, büyütür…

Bu umutlarla Galatasaray’ın ve taraftarlarının şampiyonluğunu kutluyorum…

Kadir Tozlu
05.05.2013