Bilmek, soyut bir eylem. Bilgiyle amel edildiğinde farkına varılıyor. Tecelli şekliyle görünür, duyulur, paylaşılır oluyor... Fazla söze gerek var mı acaba?

"İlim, ilim bilmektir, ilim kendin bilmektir. Sen kendini bilmez isen, Ya nice okumaktır..."

Canım Yunus böyle özetlemiş işte...

Okumak kelimesine yalnızca okul, kitap anlamlarını yüklersek, yorumda ve kast edileni anlamakta yanlışlık yaparız. Çünkü tartışılmaz bir ilim ile yaratılan kâinat, " talip olana " disiplinli bir akademi gibi ilim tahsil ettirir. Akademinin en kuvvetli profesörü ise, kendimizde var olan, varlık bulanlardır... Var olanlar doğuştan getirdiklerimiz, varlık bulanlar ise, bilgi ve deneyimlerimizin, tahsilâtlarımızın DNA larımızla birlikte oluşturduğu bilincimiz ve altındakiler altımız olduğuna göre. Ve bunlarında hakikat olduğu ortadayken, uzaklaşmalar, üzerini örtmeler, yok saymalar, hiçbir gerçeği ve gerçek olmadıklarını bildiklerimizi yok etmiyor... Kabul edilmesi insan fıtratınca, akıl ve gönülce mümkün olmayanları da boyun eğmek anlamına gelmeyen bir gerçeklikle kavramak gerekiyor. Ki; tedbir almak mümkün olabilsin. Kaldı ki; materyalist yaklaşımlar, yalnıza pasta ya vurgu yapıyorlar... Yani güç, güçsüzlük, iştah, tat. Pastayla ve doyumsuzlukların dürtülmesi ile ilgili...

Elbette ihmal edilmemesi gereken şey, "Atalet" in içinde bir "Moment" in olduğunu atlamamak...

Yani aksiyon evet, okumak, satır satır, sayfa sayfa kendini okumak... Kendinle birlikte DAVRANMAK...


...SELDA İYİEKMEKÇİ...