en çalışkan kadına..

“Son zamanlarda öyle kuruntulu oldum ki, boş bulduğum yerlere kanser hücreleri çiziyorum. Odamın içi bu hücrelerle doldu, artık ben de kanserli büyüyorum.”


Mutsuz olma durumuna nasıl karar verir insan? Ben mutsuz olduğumu düşünüyorum, sonra bir çocuk hayal ediyorum, mutlu oluyorum, sonra görüyorum oralarda başka çocuklar var mutsuzlar ve mutsuz oluyorum. Bunlar çocukluğumun getirdiği hayal ebeliğinden mi sence? Hani o ödev yaparken deftere çizdiğim küçük yaşamlarla mı alakalı? Mutsuzluk ardında mutluluğu, mutluluk mutsuzluğu getiriyor. Kanser hücrelerinin üreme gerçekliğine kendimi fena halde inandırdığım için bir mutsuzluktan sonra mutluluğun gelebileceğine inanamıyorum. Sonra düşünüp, hepsini insan kimyasına indirgeyen babama kızıyorum. Mutsuzsam, bu beynimin bir oyunu mudur yoksa bilim ruhu açıklayana kadar dua etmeye devam mı edeceğim? Oysa küçükken karar vermiştik, ruh beynin oyunu değildi, kesinlikle değildi. Peki, bu devrede o her yere çizdiğim küçük yuvarlaklarım bana yardım edecek mi, küçük kız çirkin hayallerinden kurtulup ödevine dönecek mi?

İnsanların havalandırma sistemlerinden yaydıkları bu mutsuz havayı solumayı kesmek için kanser hücrelerimden vazgeçmeliyim belki de. Ama her kendimden dışarı adım atışımda beni korkutan o insanlar da vazgeçecekler mi içlerindeki kanserden ve evet, yine milenyum, milenyum olmasaydı böyle olmazdık belki.

Her yerde çizdiğim o küçük endişeli yuvarlaklarım beni içime sarıyor. Biri birini, biri diğerini, diğeri birini doğuruyor..