çeyizine sonradan katılan naftalin kokulu sandığı annemin

• 29 Nisan 2013 Pazartesi 20:40:05

Eskiden; henüz küçük bir çocukken, annemin naftalin kokulu, ceviz ağacından olduğunu düşündüğüm, oymalı bir sandığı vardı...annemin gençlik yıllarına ait bir takım özel eşyalarını ve çeyizini saklamakla yükümlüydü bu sandık...sanki odanın görüntüsünü bozmamak için kapının ve duvarın arkasına öylece yaslanmış ve kimseyi rahatsız etmemek için ortalıktan çekilmişti gitgide...içinde; her dokunduğumda annemin kına kokusunu bayırlardan, çayırlardan toplayıp avuçlarıma getiren, giyinip çıkarmaktan hiç usanmadığım bir nişan elbisesi...hani zeytin yeşiline çalan, kır desenli...belden aşağı kloş kesimli...kolları ispanyol tarzı ve uçları papatyalarla süslenmiş, bakmaya kıyamadığım türden...yine sanki o günlerde giyinilmeyi unutulmuş izlenimini insanda yaratan ispanyol paçalı bir iki pantalon...ve çiçek baskılı, sivri yakalı kolalı gömlekleri...bir de eskiyle hiçbir bağlantısı olmayan bir-iki çift de yüksek topuklu ayakkabısı vardı yepyeni...hani o zaman diliminde modası geçmiş gibi bana görünen ama sonradan tekrar vitrinlere ne yapıp edip yerleşeceğini düşündüğüm; rengini şimdi unuttuğum ama yaşımdan oldukça büyük numaralarının içinde küçük kalan ayaklarımı dün gibi hatırladığım; güle oynaya yerleştirmeye çalışıp da, kalın topuklarının üstünde zor bela ayakta durup yürümeye çalıştığım şu rugan pabuçları hani...

annem işteyken yokluğunu fırsat bilip,hani kaç kere giyip çıkardığım ve bir aynanın önünde kendi kendime gülümseyip poz verdiğim, sonra da hiçbir el izi değmemiş gibi yerini oynatmadan tekrar içine yerleştirdiğim o güzelim çocuksu anılarımla beraber bazen annem paslı kilidini açar güneşi gören bir camın kenarında havalandırmaya bırakırdı...gıcırdayan sesiyle açtığında kapağını ne güzel naftalin kokusu kaplardı tüm odayı...ben hiç pot kırmazdım o zaman...her seferinde bir yabancı gibi karşılarına dikilip; sanki o kokuyla yeni karşılaşıyormuşuz ve sanki içindekilerle ilk defa göz göze geliyormuşuz gibi tanımamazlıktan gelip, elime alır dokunurdum sonra onlara büyük bir keyifle...her açılışında o sandığın; bunları ne zaman bir daha giyineceği ve niçin sakladığı yolundaki merak içinde kıvranarak kendisine sorduğum çocuksu sorularım ise, daha ileri bir zamanda alışkanlık haline dönüşürdü elimde olmadan, annemi iyice çılgına çeviren...

tıpkı babaannem ve anneannemden eski günlerin anılarını dinlemeyi çok sevdiğim gibi; annemden de severdim dinlemeyi, çocukluğunun nasıl dal verip çabucak budaklandığını böyle...kendi kendime hayal ederdim sonra...bir gün benim de böyle bir çeyiz sandığım, böyle çiçek desenli bir elbisem ve topuklu ayakkabılarım olacak mı acaba diye...sonra ben büyüdüm...zamanla cevizin sanki o solgun ve yorgun rengini alan sandık ev halkının gözüne iyice battı ve her bakıştan sonra daha fazla yer işgal etmeye başladı gözlerinde...derken bir gün elden ve evden; zorla bir başkasıyla evlendirilen nazlı bir gelin gibi çıkarıldı hemen gözden...

işte o gün baba evinden bu sandıkla beraber çocukluğumuzu da içine gizlice yerleştirerek yalın ayak bir vaziyette, ruganlı pabuçlarımızı giymeyi de unutarak büsbütün; sağa sola çarpa çarpa yollara böyle düştük biz...kim bilir kaç kez elden ele dolaştı durdu düşlerimiz...en ufak bir rüzgâr sarsıntısıyla kim bilir kaç kez savrulduk bir o yana bir bu yana...gün geçtikçe içinde kilitli tutulan, biraz da naftalin kokusundan yoksun, herkesten sakınarak o tertemiz gülüşlerimizle çürümeye yüz tuttuk da; yine de gürültü koparıp ortalığı velveleye vermedik, göçüp giderken yuvamızdan ve diyemeden kimseye "n’olur ellere vermeyin bizi"...

derken en kırılgan yerinden koparılmayı bekleyen taze bir gelincik gibi artık zamanı gelmişti benim de körpecik vücudumdan dışarıya uzayıp dal vermenin...boy atmanın...budaklanıp göğe sarılışımın saçlarımın dalgasından...bazen ince belli ve narin...bazen de kırmızı renkli gülüşleri olup çocukların yanaklarında sobelenerek her gün...nihayetinde kavuştum ben de ispanyol paçalı siyah bir pantolon ve kalın topuklu bir çift ayakkabıya...annemi bilmem ama benim yıkata yıkata giyip eskittiğim, kaldırımlara sürte sürte aşındırmaktan zevk duyduğum en kral giysilerimle sıkılmazdım hiç bütün gün evin içinde saklambaç oynamaktan...

ne var ki yatak odasına her girişimde, ayaklarımı; hep o gizli köşesinde kaderine terk edilen hüzünlü yazgısıyla o eski sandığın peşine verirken bulurdum...evin çocukluğuma ayrılan bu bölümünü yabancılara gözden çıkarınca da; alın yazgısı hiç değişmedi...badana tutmayan dökük ve rutubetli tavanların arasında yüzü bir daha hiç gülmedi o duvarların...yine önceden olduğu gibi alabildiğine geniş ve bomboş göründü kendisini sonradan ziyarete gelenlere...o günden sonra dışarıya belli etmedim ama anneme içten içe olur olmadık sitemler ettim...gelgelelim o benim bu içe kapanıklığımın sebebini soranlara, sadece ergenlik çağının verdiği basit bir tepki olarak yorumladı...çok sonra söyleyip itiraf ettiğimde öğrendim ki; annem de çok üzülürmüş ve *sandığımızın* da ötesinde dizlerine vurup dururmuş meğer hatırladıkça o günlerimizi...

eskiden küçük sayılacak yaşta; bana ait olmasa da, kendi parçammış gibi görüp sahiplendiğim, bir köşede boynu bükük yetim gibi bana bakan...ve her açtığımda o keskin naftalin kokusunu burun deliklerimde günlerce ağırladığım bir sandık vardı hiç değilse baş ucumda duran...ne yazık ki o gün bugündür başka bir sandığa elimi sürmüş değilim..bazı dizi ve dergilerde yatak odalarında öylesine içi bomboş, dekor amaçlı tutulan ve sık sık yeri değiştirilerek nereye yakışacağı konusunda kararsız bir düşünceyle orantılı ve çoğunlukla askılık niyetine kullanılıp, elbiselerin gelişi güzel üstüne atılmasında bir sakınca görülmeyen yeni cilalanmış bir sandığı; yarı vücudu dışarı çıplak sarkmış şekilde görür gibi oluyorum bazen...

belki bir gün hayalimdeki o sandığa kavuşmak kısmet olur tekrar...belki içi naftalin kokmaz bu sefer...(hani birçoğunun midesini havaya kaldıran ve ne hikmetse ciğerlerine buyur etmek istemedikleri, -bana öyle geliyor ki; ince boyunlarına musallat olacağından bir hayli çekindikleri, bu yüzden de arayı açtıkları görülen- o parfümsüz kokudan bahsediyorum)...ama en azından kapağını her açtığımda küçük bir kız çocuğunu kucağıma alıp; yanağına gelincik şerbetinde bir öpücük kondurarak sarılıp, koklamak nasip olacak hiç değilse...

işte bazen yüreğimi gelinlik çağına gelmiş bir sandık gibi açıp havalandırmak geliyor içimden...naftalinin yokluğunu aratmayacak küf kokusuyla beraber nereye ve nasıl uçacaksa; varsın uçsun gönlünce...

mer@lgül