MEKTUPLAR-14

• 29 Nisan 2013 Pazartesi 00:48:44

Ahh can…
Gönlüm senin aşkınla, seninle yüceliği bulup korku tanımaz. Seni sevmek yüceliktir. Seni sevebilmek insan olmanın erdemidir.
Gel can aşkım sana sığınaktır. Ezeli baharım, ebedi ışığım ol. Tenden uzak ruhumun giysisi ol. Sevincim sen, gönlümde olansın. Seninle bir son olmadığı gibi, gizlimiz açığımızda yoktur. Ezeli güzelliğimin manası, mumun alevi, yanmamı sağlayan ve beni aydınlığına boğan sen. Beni eritip ateş olan sen. yanmanı sağlayan ben. Mumun ateşte eridiği gibi eridim, ışığını yaymak için.
Seni ne gidişlere, nede sessizliklere sordum. Kimse benim dilimden anlamaz. Huzuru bulanlar benim gönlümden ne anlar, aşkın ışığını kim en iyi biliyorsa beni onlara sor. Mevlanaya sor, mecnuna anlat, ferhattan dinle, keremle bul beni. Seninle sevginle, kalbinde arayıp anla beni. Ruhuna katıldığım, aurana verdiğim renkten anla beni…
Ne güneşin ışığı nede mecunun aşkı güçlüdür, nede yıldızların gizemi. Güneşin aydınlığı bir yere kadar. O ne anlar içimdeki sonsuz aşk ışığından. Ne geceye yakalanıp sönen bir yanım var, nede mevsimlerin sıcaklığımı örttüğü baharlar var. Ben aşkının içinde bir bahar, ben gözlerindeki o tebessümde bildim aşkı. Ben yüreğinden çıkan sesinde gördüm tüm renkleri..
Sana aşk diyorum.
Haydi, çek gözlerime bir perde ki senin dışında bir şey görmesin. Giydir beni aşka ki rabbimin huzuruna tüm kirlerimden arınmış, aşkla temizlenebileyim. Yoksa günahlarımı temizleyecek hiçbir tövbe yok. Gölgen yüzüme değmezse, gözlerime değen günahların silineceği yok.
Aşksan, ben bin yıldır aşka âşık, aşkın sonsuzluğunda yanan ateşim.
Gel aşk, birde benden dinle kendini. Tanışalım, bilelim demeye ne gerek, okuduğum, büyüdüğüm, anladığım kitabımsın zaten.
Ruhum yedi kat göklere ermiş bir senim. Ezeli baharların sonsuz, solmayan cennet bahçemin çiçeği sensin. Seni ne bilenlere, nede bilmeyenlere sorarım. Çünkü ben hepsinde, herkeste, her şeyde, her varlıkta. Ayda, güneşte, yıldızda, çiçekte, günde, gecede hep senden bir şeyler görüyorum. Hepsi bir seni tamamlamazken, hepsi senin sadece bir yanın kadar fakir, yoksul ve yoksundur aşktan.
Ne denizden bir damla, nede donmuş sudan ibaretsin. Sen benim okyanusumsum. Bazen gönül. Bazen dil. Bazen açık. Bazende açıklıksın. Bazen ayna olursun her güzelliğe. Bazen de suskun bir göl gibisin. Aşkla süslediğim güzel bir prensessin.
Aşk mabedim, huzurum, tebessümüm. Hiç sevgili demediğim, sevdiğim diye seslenmediğim. Söyler misin? Aşk bu sana sesimi verdiğim, sana seslendiğim ruhumun varlığımıdır. Aşk; ölümsüz yanımı sevginin hıçkırıklığı ile güzelliği ile boğduğum yanım mıdır? Bu ayrılığının yüreğime sarıp, esrarengiz sevgi ateşinin lavlaştığı, erittiği ayrılık saatlerini yeterince yakmadı mı?
Özletiyorsun kendini.
Özlemlerin kalbime serpilen,tebessüm tebessüm dağılıyor göz bebeklerimde..
Hayallerimde hep mısralarımdasın, aşkın son haddine ulaşıncaya dek…
Kalbim; kalbim diyorum sana, kalp seninle cennet, benimle cehennem olur. Seninle hepten deva iken, yokluğunda hastalıktan ibaretim. Gölgenin sessizliği gibi ölü ve değersiz duran bu dünyada olduğum sürece, canıma sığmazsın can. Öylesine parlak bir ay, bir güneşsin ki bende. Kalbimde, ruhumda saklanmış bir hazine gibisin. İçimde doğacak bir güneş yok senden başka. Sendedir bu boz bulanık sellere kapılan ömrümün mihrap ve minberi. Sende gizlenmiş aşkın esrar ve sırrı. Dualarımla secdeye vardığım kıblemdeki gözyaşlarım sellere dönüşüyor seher vaktine dek. Ahh o şiirlere hapsettiğin sevdan yok mu? Ama ne sesin geliyor, nede nefesin var bu içimdeki ateşi söndürecek. Oysa her çağrışın ve sesin ve bir mesajın, dinlediğim bir şiirin, bana içli içli bir ezan sesidir ibadetine çağıran. Ahh o büyüleyen sesin yok mu? Kaç tonda çağırır gönül dergâhımı aşka bilemedim. Hâlbuki hiç alnım alnına, dudaklarım dudaklarına, ellerim ellerine değmedi. Kalbim kalbinde bir kere olsun atmadı. Huzura erecek bir söz bile olmadı seninle göz göze…
Aşktan yoksun dille konuşan gönül bence rezildir. Erdemliğin özü zaten içindeki aşkı uyandırmak değil midir? Kalbimde sana olan aşktan başka ne var ki sana sunabileyim. Tüm zenginliğim, güzelliğim sende gördüklerimdir. Zaten dünya malıyla en zenginin başına en ağır mermer taşı döşenir. Benim kininde bir tahta ve üzerinde adın olsun yeter. Bir çiçek açsın, bir kelebek konsun yeter. Gönül ALLAH ın kapısıdır can. Herkese açılmaz, açılana da bir daha kapanmaz. Her ne kadar uykuda olsam da bilesin ki uyanıklık dünyam sensin. Beni işsiz, güçsüz, kazançsız eyleyen sensin. Benim tek işim ve kazancım sensin. Şimdi sende benden uzak yaman ele, yaban ele, yardan yoksun geceye bakar durursun. Ve ellerim titriyor artık, parmaklarım yorgun. Bu deliliğin ve sevginin ağır yükü ve içim yeniden alevleniyor seni düşündükçe. Bir hatırlayabilsen bir sözünü.” Belalara sakladığın eksilmişler,
çoğalacakmış gibi bir kitap yazarsın.
Başlığa adını yazarak,” Unutma can şaheserin olan ben, yokluğunla aşkın özlem ve kederiyle sarsılıyorum. Şaheserim olan sen, sevgim ve aşkla her gün daha da büyüyorsun içimde. Keşke şimdi yanımda olsaydın, kelimelerim dualaşır ne zaman sana dair bir şey yazmaya kalkışsam. Secdede aşkla yanan alnım, avuçlarına ne kadar muhtaç bir bilebilsen… Sevgilim değil, sevdiğim, mabedim, tutsaklığım, muradım. Aşk diye seslenip kalbim dediğim güzel aşk.
Gülüşün düşmesin gözlerinden yeter..