G A Z O N

• 28 Nisan 2013 Pazar 16:02:18

Çocuk olmak çok güzeldir.Geçim derdi yok,yakınlarına bakma sorunu yok,kaygı yok,tasa yok.Küçük şeyler onları mutlu eder.Kalplerde kötülük yoktur.Dünyaya hep güzel bakarlar.Halbuki yaşlanınca dünya malına bağlanır insanlar.Hep benim olsun diye çabalar dururlar.
Çocukken alınan bir ayakkabıyı giymeye kıyamazdık.Onu başucumuza koyar uyurduk,yarın bayramda giyelim diye.Bizim çocukluğumuzda çok şey yoktu.Ben bisiklete onbir yaşımda bindim.Evimizde olmayan şeylere özlem duyardık.Annemizin pişirdiği ekmeği değil,çarşıda satılan fırın ekmeğini severdik.

Köyün birinde çocuklar köy ekmeğinin arasına fırın ekmeğini katık olarak koyup yemişler.Çokta güzel olduğunu söylemişler.Ozamanlar yiyip içtiklerimizin hepsi organikti.Ama biz evde olmayan helva,çeşitli şekerler,leblebi gibi yiyecekleri isterdik.

Elli altmış yıl önce şu andaki yenilen içilen çok şey yoktu.Sadece bölgesel gazozlar vardı.Zararlı olan kolalar.cipsler yoktu .İyiki de yoktu.En çokta gazoz ve dondurmayı severdik.O zaman kasaba ve3 küçük ilçelerde bunlar bile yoktu.

Bir ilimize gazoz ilk defa geliyor.Gliyor ama nasıl içeceklerini bilmiyorlar.Fakat bu durum çok büyük sorunlar yaratıyor.
Gazoz içenlerde büyük ağrılar baş gösteriyor.Pek çok kişi hastanelik oluyor.Doktorlar başa çıkamıyor,ne yapacaklarını şaşırıyorlar.

Doktor bir hastaya ,senin karnında uzun,sert bir şey var diyor.Hasta Deniz özcan gururla gazon içtik doktor bey diyor.
Sorun anlaşılıyor.Hekes gazonu ( gazoz ) şişeyle içmişler.
Bu ağrılı dönemden sonra il üst düzey yönetimi ilin adını değiştiriyorlar.

Şimdi asıl sorun ,bu şielerin vücuttan nasıl tahliye edileceği üzerine kafa yoruyorlar.Büyük şişeler ameliyatla alınıyor.
Bu sonuçtan sonra şişelerin üzerine açmadan içmeyin diye büyük harflerle yazılıyor.
Bundan sonra toplum rahatlıyor.

Bir gün Menemen’de içkili lokantaların önünden geçiyoruz.İç,len şişeleri boy boy dizmişler.Arkadaşım Ayhan Zortekin,diğer arkadaşımız Hanifi Soydemir’e,şu ufak şişeler neysede büyüklerden uzak dur dedi.Arkadaşlarla şişe ğördüğümüzde Hanifi’ye takılıp hep beraber gülüyoruz.

HASAN KARACA MENEMEN