OTOBİYOĞRAFİ

• 27 Nisan 2013 Cumartesi 12:59:29

Adım Halime.Azerbaycanlıyım.Ülkemdeki savaş nedeniyle mutlu,huzur bir hayat yaşamak için tam yaşımı bilmemekle tahminen otuzlu yaşlarda Türkiye’ye getirildim.Okumu ve yazmamın olmaması nedeniyle şu çok zorlandığım günlerde para karşılığı satılarak benden yaşça büyük bir Türkle evlendirildim.Bu evliliğimden dünyalar tatlısı bir kızım oldu.Adı Özge.Eşim,kızım 10 yaşındayken vefat etti.Hayat şartları o kadar zordu ki yaşamak ve kızımı yaşatmak için hayata tırnaklarımla tutundum.Eğitimsizliğimin sebebi ile düzgün ve gelir düzeyi asgari olan bir işte çalışma fırsatım olmadı.Kır bahçelerine,tarlalara giderek,çapa vb gibi sebze toplama işlerinde çalışmaya başladım.Yaşaması ızdıraplı şu hayata kızımı okutabilmek için katlandım.Gözyaşlarımla temizlediğim hayatımın saf hayallerinde umutla yaşamaktayım.Ağlamann iki damla gözyaşı olduğunu sananlara en büyük acı örnektir yaşadığım hayat.Gözyaşlarımı ben yüreğimde akıttım.Sürekli evime gelip giden eşimin akrabaları eşimin cenazesinden sonra gelmez,sormaz hatta bize sahip çıkmaz oldular.Yaşamaktan öte insani duyguları barındırmakla mükellef olmamız gerekti.İyi günün dostu çok olur fakat kötü günümde acımı kızımdan başkasıyla paylaşamadım.Kızımın ruh sağlığı açısından psikolojik destek almak zorunda kaldık.Nitekim kızım hala içine kapanık ve babasının yasını tutmakta.Eşimin vefatından sonra köyde olan yaşantımızı başka bir semte taşıdık.Eşimin akrabalarından görmediğim desteği derneklerden,kaymakamlıktan ve yedi kat yabancı komşularımdan gördüm.Acının en dip tahtasında yaşarken Allah’ın beni iyi insanlarla karşılaştırmasını ümit ediyorum.Kiraladığım evimin eşyalarını komşularımızın eski eşyalarıyla yerleştirdim.Nefes aldığımız sürece bir umudumuz vardır ve ben o umudun peşinden gidiyorum.Ve hala kızım,evldım için çabalamaktayım.Fakirlikten asla gocunmadım gocunmam.İnsan olmayan bir zengin olmayı değil insan olan fakir olmayı her zaman terih ederim.Böyleymiş kara yazımız..