Bahar gelmiş.
Herkes çiçeklenmek,böcek görmek,aşkla coşmak istiyormuş.
Birileri uzaktaki sevgililerine serenatlar yapıyor,
Birileri methiyeler düzüyormuş.
Aşktan ölüyorlarmış.

Simsiyah bir tren gibi geçip gidiyorlar sessizce önümden.
Kendisine acı çektiren sevgiliye sayıp döküyor çoğu.
Kimi on dakika görmek için bir ömrü yakıp geçiyor.
Seçimleriyle çoğalıp azalıyorlar.

Birisi facebookta paylaşıyor;
Kadının gözü yeni bir elbise aldığında ya da ayakkabı aldığında güler diye.
Öbürü;bazı erkekler kaşar severler diyor.
Diyorlar da diyorlar.
Sonra da seviyoruz diyorlar.
Aşıklarmış.
Niye o zaman terkediliyoruz demeden,
Düşünmeden,
İnci üzerine inci diziyorlar ünlemsiz gerdanlıklarına.

Benim portakal çiçeklerim soldular işte yine.
Daha yeni yeni açmışlardı gözlerini rüzgara ürkek güvercinler gibi.
Yumdular gözlerini vurulup kalplerinden,
Uykuya daldılar...

Ben diğer kadınlar gibi yıllar öncesinde yaşamıyorum.
Kızgınlıklarımı üfledim gittiler.
Acılar orada kaldı.
Şimdi iki yeni insanız karşı karşıya.

Özgürlüğünü çalanları kınıyorum.
Gözlerimizi gökyüzüne daha az çevirelim
Ama kaybetmeyelim içimizdeki umudu.
Bekleyelim.
Öyle çok bekleyelim ki;
Dileklerimizle buluşalım.

Benim çok büyük isteklerim yok öyle.
Sen bir martı ol tekrar yeter bana!