Cümleler Uyurken

• 21 Nisan 2013 Pazar 11:32:09

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Kış uykusuna yatmış cümleler. Senden bihaber. İçindekilerle açmaya çalışsan da gözlerini daha çok erken, geç kalmamışlıktan eminsen eğer. Uçurum gibi derinleşen sessizliğini doldurmaya kalkışsan da lüzumsuz kullanılan sözcükler gibisindir. Bir türlü cümle olamayan. Çöpe değer.

-di’li geçmiş zamanla -miş’li geçmiş zamanı ayırt edemeyen şimdiki zamansındır. Yaşanacakları, yaşanmışlıkların intihar sebebi yapan. Ve sonra bulutlar taşır hatıralarının cesedini. Yağmur yağdığında etrafa yayılan toprak kokusu değildir. Mazinin kokusudur havada asılı kalan. Suları kirleten beden atıkları değil, olmamışlığın umududur. İçinden kürtajla alınan.

Ama sen, her şeye rağmen kendini hayata aşılamaya çalışırsın. Oysa dışarıda hayat düşmandır sana. Gece korkutucu karanlığıyla dolaşırken sokaklarda, sokak lambalarıdır bir tek içini aydınlatan yardım aradığında. Işığın gölgesine baktığında da anlarsın ki : gölgen bile senden uzakta. Gecenin kollarında. Çalmadan yaşlanan plak gibi küskünsündür o zaman. Gecenin içindeki kimsesiz çocuklar kadar yılgınsındır, oyun arkadaşı bulamayan. Oysa içindeki ıssızlığı dolduramaz hiçbir oyun, uyandırılacak cümleler kadar.

Ölüm döşeğindeki bir kadın gibi sabittir zaman. Ne bir fazla ne bir eksik. Sana lazım olansa, nefessiz kalabileceğin bir süre kadar sarılmaktır hayata. Ama mutluluk selam vermeden geçip gitmiştir yanından. Kollarda yine bir bitkinlik. Çıplak bir yara gibi sızlar o an cümlelerin. Uykusunun baharında. Ve ruhun bedenine veda eder, terk edilmişliğin kalıntılarını silmek için. Oysa ruhun ezilmişliğini hiçbir silgi silmez, kanını akıtmadan.

Akşamın içinden geçerek hayatı ikiye bölersin. Ama yine hayatla sensindir geride kalan. Kalp atışlarınla da hayata ritim tutarsın. Yakaladığını sanırsın ki, kalbindir öksüz kalan. Anlarsın ki :

Hayat kahpe bir tuzaktır, bütün benliğini yakalayan.