DOKUNMAYIN AĞLARIM

Caddeler sessiz bu gece, kaldırımlar yalnız. Uykuya dalmış sokak lambaları. Yıldızlar da parlamıyor, gökyüzü ürkek, ay saklanmış korkarcasına. Her zamankinden daha soğuk deniz, dalgaları hırçın.

Duvarları hüzün gözyaşlarımdan rutubetlenmiş, sen’ rengi boyalı odamdayım. Pencereleri açık, yalnızlığa... Işıklarıysa, karanlığa... Genzim yanıyor, teninin kokusunun karıştığı rutubetli havayı içime çekince...

Gökyüzüne çöken gece gibiymiş gidişin. Kalmak’sa uyuyamamakmış, gözlerde ağartmakmış günü... Bir eksik günaydın, bir eksik sevinçlendiren gülücük... Ne çok şeymiş o eksiklikler ; her zerremde hissettiğim...

Yokluğunun soğuk çığlıkları örtülüyor geceme. Efkarımı demliyorum, loş odamın sen rengi duvarlarındaki gölgelere vuran gözlerine... Yüreğimden taşan bu sevda seli de neyin nesi ?...Bilirim, ellerim terlemeyecek avuçlarında artık.

Gözlerinin ummanında kaybolamayacağım. Mavi düşler kuramayacağım, başımı dizlerine koyup. Bilirim uzaksın bana bir ömür kadar. Başka mevsimlerin baharını yaşarsın, imkansızımsın bilirim.

Ama sevmek , bir nefes gibi yakın olmakmış, bir ses gibi çok uzaklarda bile olsa sevgili. O’nsuzken de sevebilmekmiş O’nu. Ürpermekmiş, yağmurda ıslanmış küçük bir serçe gibi. Üşümekmiş Temmuz akşamlarında. Yangın olmakmış, yanmak kor olmak cehenneme yürümekmiş. Yedirenk olmakmış nisan yağmurlarının ardından. Sararıp solmakmış, sürüklenmekmiş, sonbahar mevsimindeki yapraklar misali. Cesur olmakmış sevmek, tekinsiz sularda yüzmekmiş. Ve, uğruna göze almakmış her şeyi...

Bu gece de şafağın kıyısındayım. Sığmıyor yalnızlığın içimde bıraktığın boşluğa. Sen’li amin’ler sürüyorum solgun yanaklarıma. Siyaha çalıyor gözlerimin elası, hıçkırıklar başlıyor içimde...

Dokunmayın ağlarım

:( hayat ışığı )