Kaybolan Bedenler, Yaşatılan Güzellikler.

• 15 Nisan 2013 Pazartesi 20:38:10

Kaybolan Bedenler, Yaşatılan Güzellikler.

Anılarımdan
Çok sıkıntılıyım. Ne yaptıysam bir türlü uyuyamıyordum. Halbuki sabahleyin zinde olmak zorundaydım. Üzerimdeki ağır sorumluluğun farkındaydım ve yanımda bulunan gönüllü fakat deneyimsiz insanlarla ne kadar başarılı olabilirdim. Bana yardım ve eşlik edecek aklı başında, becerikli kimse yoktu. İlçe sivil savunma müdürü de ekip de bulunuyordu, ancak gördüğüm kadarıyla o da tecrübesiz ve birazda pasifti. Arkama yaslandığım vaziyette, bazen neyine lazım diyordum. Yalın kılıç ortaya atılmanın ne manası vardı. Sana arkadaş olacak tanıdık biri bile bu ekibe katılmamıştı. Ama yüreğim çok farklı duygular içinde, çırpınıp duruyordu.
1999 depreminin meydana getirdiği yıkımın üçüncü günüydü. İlçemizde depremin şokunu yaşadığımız birinci günü öğle sonrası kaymakamlığa gittim. Kaymakam Bey yoktu. Yerine bakan Emniyet amiri ile görüşerek, bir yardım ekibi kurup depremzedelere yardıma gidebileceğimizi söyledim. Kaymakam olmadığı için şimdilik bir şey söyleyemeyeceğini belirtti. Buradan ayrılıp Belediye’ye gittim. Aynı düşünceleri Başkan yardımcısına anlattım. Kendilerinin bu konuda öncülük edemeyeceğini, bir oluşum olursa katkı sağlayabileceklerini söylediğinde çok üzülmüştüm. Daha önce başka bir ilde görev yaparken 1992 Erzincan depreminde yardım ekibi oluşturmuş ve yardıma gitmiştik. Aynı duygularla yeniden yardıma koşmak için kapı kapı dolaşmış bir sonuç elde edememiştim.
Ertesi günü beni telefonla aradılar ve Kaymakam Bey’in görüşmek istediğini söylediler. Umutlanmakla beraber arama nedenini tam olarak anlayamamıştım. Yanına vardığımda bana bir gün öncesi Emniyet Amirine söylediklerimi anlatmamı istedi. Kendisine yardım ekibi oluşturarak deprem bölgesine gidebileceğimizi, bunun bir vazife olduğunu, bu konuda bana yardımcı olmasını kendinden istedim. Neler yapmam gerektiğini kısa kısa anlattım. Memnun oldu ve hemen çalışmalara başladık. Gerekli ilanlar yapıldı. Özellikle kuru gıda toplanmasına gayret ettik. On kişilik bir kurtarma ekibi, kesici delici aletler, yeterli kazma kürek ve diğer makineleri belediyeden temin ettik. Üç dört saat içerisinde kaymakamlığın bahçesinde bir kamyon ve bir tır dolusu yiyecek ve barınma malzemesi toplanmıştı. Bu arada makine olarak, büyük ve küçük birer kepçe, bir kamyon ve çekici ile şoförler cemiyetinin kurtarıcısı harekete hazır bekliyorlardı. Halk büyük coşku içerisinde işe yarar ne bulduysa getiriyor, malzemeler sınıflandırılarak araçlara konuluyordu.
Akşam saatlerinde hazırlıklar tamamlanmış ve yola çıkılmıştı. Kurtarma ekibi küçük bir otobüsün içinde yerlerini almış, kimileri uyumakta, kimileri merakla etrafa bakınmaktaydı. Karmaşık düşünceler içinde, Düzce’yi geçmiş, Adapazarı’nın ilçelerine yaklaşmıştık. Gecenin karanlığında yol kenarlarında yıkım olup olmadığını seçmeye çalışıyorduk.
Sabahın erken saatlerinde yol kenarındaki benzinliklerde yan yatmış üzeri yüklü kamyonları gördükçe ürpermekten kendimizi alamamıştık. Hedefimiz Gölcük’tü ve yol çok kalabalıktı. Zorlukla ilerlemeye başlayıp şehre yaklaştıkça yolun her iki yanında sıralanmış özel araçlar şehre gitmeye imkân vermiyordu. Fakat gördüğüm bir olay ki, her insanın kolaylıkla tahlil edemeyeceği, benimse bu anıyı yazmama neden olan davranış, derin bir kültürün izlerini taşımaktaydı.
Kalabalık araçların ortasında, yolun bir kısmı ulaşıma açık tutuluyordu. Buradan ambulans, iş makineleri, yardım ekipleri rahatlıkla hareket edebilmekteydi. Bizimde yardım ekibi olduğumuzu söylediğimizde, bizi de bu açık olan kısma alarak, hızlı bir şekilde şehre ulaşmamızı sağlamışlardı. Bu işi organize edenler, ellerinde birer sopa, ellişer adım aralıklarla dizilmiş, iki gecedir uykusuz kalmış, yolu açık tutmaya çalışan üniversite öğrencilerinden başkaları değildi. Gözlerimden akan yaşları saklamaya çalışarak ekibime, öğrencilerde gördüğüm bu davranışların güzelliğini anlatmaya çalışıyordum.
İşte bu gördüğüm manzara Türk- İslam kültürünün özünde var olan yardımlaşma duygusunun kendiliğinden ortaya çıkışının sonuçlarıydı.
Çok etkilenmiş, bulunduğum her toplulukta bir vesile ile bu gördüklerimi nakletmişimdir. Allah, o gençlerden binlerce kez razı olsun.
Geldiğimiz Gölcük’te durum çok vahimdi. Bizimle ilgilenecek doğru dürüst bir yetkili bulamadık. Araçlardaki gıda ve malzeme, Donanma Komutanlığına devredildi. Ekibimizle rastgele seçtiğimiz ve yardım gelmemiş iki binada konuşlanarak, altıya yakın hayatını kaybeden insanımızın naaşını enkazdan çıkardık. Şehre korkutucu bir sessizlik ve koku hâkimdi. Ekipte görev alanlar hayli yorulmuş ve uykusuzdu. Yapacak fazla bir katkımız olamayacağı için akşam geç saatlerde geriye dönmeye karar verdik.
Bu ekipte görev alan tüm arkadaşlarıma gönülden teşekkür ederim. Onlar yapabileceklerini en iyi şekilde yapmaya çalıştılar. Allah hepsinden razı olsun.
19 Ağustos 1999 Gölcük anılarım.

Mehmet Macit
28.01.2013
Samsun