Ben kendime çok kızıyorum bazen meselci.

Tokat atmak istiyorum yüzüme. Osmanlı tokadını yapıştırmak istiyorum iki yanağıma.

Evet kendimİ dövdüğümde kendime geliyorum. Yaşadığımı anlıyorum. Yanlışlarımı görüyorum. Hatalarımı daha kolay ayıklıyorum. Neden yalnızlaştığımı kavrıyorum.

Ara sıra kendimi dayaklardan geçiriyorum meselci.


İnsanlar beni bu halde görünce, deli diyorlar bana. Bakışlarında öyle baktıklarını seziyorum. Ancak dert etmiyorum insanların benim hakkımdan ileri geri konuşmalarından. Dedikodulara kulak asmam. Komşunun dedikleri pek etkilemez beni. Dostumun düşünceleri birkaç dakikalığına yer edinir dünyamda. Ülkemde sınırların çizili olduğu belge yok. Özgürlüğüm alıp verdiğim nefestedir. Sestedir benim kimliğim.

Ben çok şeyi hissedebiliyorum konuşmadan. Laf etmeden binlerce şiiri yazmışlığım söz konusudur. Kuşlar içinden en çok serçelerle arkadaşlık ederim. Onların sesi demek, çocukluğum demek. Yaşlı ama dinç babam demek. Esmer ama çalışkan ve merhametli annem demek. Düşlerim demek. Çamura boyanmışlığım demek. Bilyelerim demek. Soğuk kar günlerinde naylon çizmeler içinde ayaklarımın aylarca üşümüşlüğü demek...

Serçe kuşları iyi anlatır ruh hallerimi.

Onların kanatlarına edebi yanımı teslim etmişim, tereddüt etmeden.

Onların gagasından merhaba demişim hayata, hayatıma ve hayatınıza...


Ben içimden geçeni konuşurum meselci.

Bundan gocunmam. Çekinmem kendimi ifade etmekten. Sessizliğe hizmet etsem de, aslında aynı anda birçok alfabe dil laflarım.

Beni tam bilenler insanlar değil. Kesinlikle değil.

Beni taşlar, beni dağlar, beni baharlar, beni şiirler bilir.

Beni dokunduğum ve anlam verdiğim her şey bilir meselci...








Mehmet Selim ÇİÇEK
14 Nisan 2013, Kızıltepe