BİR ECZANE KALFASININ GÜNLÜĞÜNDEN

• 23 Mart 2008 Pazar 00:03:12

Yaşamak ve ölmek arasında verilen bir savaş.Gülmek ve ağlamak işte budur yaşamak.Sonsuz ümitler yok olup gidiyor gönlümüzde,sadece ümitler mi tükenen?...
Güneş hergün doğar ve batar diyorlar ya,yalan.Hiç doğmadığı günlerde var.Oysaki nasıl da bağlanmışız hayata dört elle.Ellerimizi bırakmaktan korkuyoruz,doyasıya yaşamaktan korkuyoruz.Korkuyoruz çünkü cesaretimiz yok.Düşlerimizin yok olmasından,hayallerimizin gerçek olmamasından korkuyoruz.Oysa ki zaten birgün herey yok olup gidecek ve biz sonsuzlukta kaybolacağız.
Ben bir eczane kalfasıyım.Bugün nasılsınız çocuklar diyerek girmedi eczane kapısından içeri Ali amca,yüzünde herzamanki o müthiş gülümseme yoktu ilk defa,bütün umutları yok olmuştu sanki.O güçlü insan,o inançlı insan yoktu karşımda,belkide dokunsam ağlayacaktı çocuklar gibi.Haklıydı belkide,akciğer kanseri teşhisi koymuştu doktorlar çünkü kendisine.Üzgündü çünkü ölümün sıcak yüzünü hissetmişti o da.
Bende üzgünüm onun adına ve aslında kendi adıma.Bu kadar bencil olduğum için,isyan ettiğim için,yaşadığım bu günün kıymetini bilip tadını çıkaramadığım için üzgünüm aslında.
Şükretmek gerekiyor oysa ta yürekten,gönülden şükretmek.Bu tür acılara ve hasta insanlara alışmam gerekiyor aslında mesleğim gereği.Biraz vurdum duymaz olup,aldırmamam gerekiyor ama olmuyor işte,insanız sonuçta başaramıyorum.Onlar için atıyor zaman içinde kalbim,onlarla paylaşıyorum tüm acılarını bir bakıma.Bugün Ali amca yarın başkaları hayat böyle işte.Bir alıyor bin veriyor bizlere.
Sevgiyi ve yaşamı düşünüyorum bugün ve yaşamın vereceği hazla sevginin yüceliğini.
Bir hançer gibi saplanıyor yüreğime yaşamak ve sevmek.Söküp atamıyorum içimden.Yarınlara miras gibi kalıyor orada yüreğimde yaşamak ve sevmek.Hoşkal diyemem artık size merhaba yeniden,yaşamak ve sevmek.