Her yerde kar var!
Aldığım nefeste bile.Bitmiyor sonu gelmiyor .Kirpiklerimin arası yüzümdeki her kıvrım.Bazen de yüzümdeki şeftali tüylerine yapışıp kalıyorlar .Göremiyorum,görüşümü engelleyen bir kar bu. Kirpiklerimi kısarak bakıyorum hayata. Ağzıma ,burnuma dolan ,gözlerime giren bu kar ,gözlerimi bozunca puslu görmeye başlıyorum her yeri.
Her yerde kar var!
Ağzım açmadan nefes almalıyım .Burnumu sarmalıyım.Ya gözlerim .Onu da saramam ya!
Neyse ki kısarak bakmayı öğrendim bu kara.Kendimden uzaklaştırmak istedim olmadı ben de kısarak bakmayı buldum sonunda.
Bütün dünyam kar altında.Döne döne gelip duruyorlar.Yaşama kalitemi bozuyor bu kar,sinirlerimi de,aynı hızla ,aynı tarzla yağıp duruyor.Dinlemiyor ne yaparsam yapayım .Kızıp isyan etsem,ağlasam ,çırpınsam ,söylensem ,kırıp döksem ortalığı ne fayda!
Yaz kış yağan bir kar bu.Yakında bu karın altında kalıp boğulacağım.
Her yerde kar var!
Bana sormadan yağıyor bu kar.Sakinleşip düşünsem, çok olgun davransam da olmuyor.Hiç bir duygu,düşünce ve tavır karın yağmasını engellemiyor.
Sormuyor yağabilir miyim diye,hiç bir karın sormadığı gibi.

Bu arada ben bu karı ne olursa olsun çekmek zorunda kalacağım.
Ben karı her zaman sevmişimdir oysa ki.Fakat bu başka ,hayatımı felç eden bir kar bu.Her şeyin fazlası zarar ya,durmayan bir kar bu.Gülerken ,ağlarken ağzıma dolan bir kar.
Sınırsız ve sorumsuzca yağıyor,vereceği zararları düşünmeden!
Düşüncesizce,kayıtsızca…
Umurumda bile değilsiniz diyor.Aynı ahestelikte ve aynı gamsızlıkla…
Onun gamsızlığını gördükçe ne kadar çaresiz olduğumun farkında olduğunu anlıyor ve susuyorum.
Her yerde kar var !
Hayatım karlar altında kaldı.
Çaresiz katlanacağım bu kara.
Her şey boş.
Bir gün biter mi bu ?
Peki ben bir gün biter miyim?
Belki de , ben biter ve kurtulurum,kim bilir!