Vasiyet ... vaziyet bu !

• 9 Nisan 2013 Salı 21:10:09

Bizim için önemli şeyler arasında neler vardır. Hayatımızda en çok neleri kaybedersek çok çok çok üzülürüz.
Maddi şeyler mi ?

Manevi şeyler mi ?

Zaman içerisinde maddi kayıplarımız için gündüzler geceler boyu üzülür kendimizi yıpratırız.

Eşyalar için kaygılanır, kimi zaman kırılan bir tabak için sevdiğimiz insanları kırarız. Kanepemizin kumaşına , duvarımızın boyasına ufak bir zarar gelmesin diye misafirlerin yanında onlara belli etmeden hop oturur hop kalkar çoğu titiz insanın yüreği ...

Ahlaki değerlerimiz yerle bir olur hiç birimizin ruhu duymaz. Saygıdan sevgiden eser kalmaz çoluğumuzda çocuğumuzda, onların ilerde ne kadar maddi imkanlar içinde olacağının kaygısını taşırız hep ...

Tüm olanaklarımızı sereriz onların tahsilleri için, ama ahiretlerini düşünüp imanlarını sağlama almak için hiç kafa yormayız maalesef ...

Bir hikaye paylaşmak istiyorum :

Hikâyede anlatılan efsaneye göre bir kadın, bir gün kucağındaki çocuğu ile birlikte bir mağaranın önünden geçerken içeriden gelen bir ses duyar.

Bu ses ona : “ içeri gir ve ne istersen al, ama en önemli olanı unutma.

Ayrıca: sen çıktıktan sonra kapının bir daha asla açılmayacağını da dikkate almalısın. Ancak bu fırsatı kaçırma, ama yine de en önemli şeyi unutma” diyordu.

Kadın mağaraya girer ve büyük bir servetle karşılaşır. Masanın üzerindeki altın ve mücevherleri görünce şaşkına döner ve çocuğunu yere bırakarak hemen büyük bir hırsla masanın üzerindekileri toplamaya başlar.

Bu sırada o esrarengiz ses yine duyulur : ” yalnız sekiz dakikan var” demektedir. Sekiz dakika çabuk geçer, kadın toplamış olduğu kıymetli taşlar ve altınlarla birlikte mağaranın dışına koşar ve kapı kendiliğinden kapanır… Bu sırada çocuğunu içerde unutmuş olduğunun farkına varır, ama kapı bir daha açılmamak üzere kapanmış bulunmaktadır.

Kıssadan hisse denir, bu hayatta önceliklerimiz neler olmalı diye düşündürdü bu hikaye bana ...

Ya size ?

Evlatlarıma yazdığım dizeler :

üzgünüm
ne davar culuk
ne kısrak ne de doruk atlarım
yok hamamlarım hanlarım
apartmanlarım katlarım
ne gemilerim yatlarım

yaşadıkça ömür
ancak günahlarım katlarım

dünyaya benzemez evlatlarım
sanmayin burada olduğu gibi
siz dağıtırsınız ben toplarım

ana evlattan
evlat anadan kaçarmış derler
unutmayın gül tutan el gül kokar
kim ki burada inci yakuttan taç yapar
ahirette elbette o kişi başına takar

lokman hekimin evladına
verdiği öğüdü muhakkak okuyun
daha vakit varken
halınıza kiliminize en nadide nakışları dokuyun

size vasiyetim
bırakacak yok mal mülk para pul ama
Rabbimin yolunda yürüyün daima
mel"un şeytana sakın kanmayın
kim ne ekerse onu biçecek unutmayın

bu garib ananız da kendi bardağından içecek anlayın

kıyamam azıcık canınız yansa yüreğim parçalanır amma
o mekan o terazi o mizan bambaşka
ne torpil var ne kayırmaca
siz siz olun Hak Yoldan sapmayın
beni hep arkanızda dağ gibi duracak sanmayın

ana gibi yar olmaz elbet
ne demiş büyükler
ağlarsa anam ağlar gerisi yalan ağlar
evlada dokunursa en ufak bir zarar
analar karalar bağlar
onların merhameti ummanlar
başları göğe ermiş dağlar kadar

amma velakin
dünya fani
Ahiret baki
o merhameti biz analara
bağışlayan Rabbimin Merhameti
en güzel en hakiki

bu aciz ananıza değil
O Yüce Mevlamıza dayanın
Onun sonsuz Rahmetiyle boyanın

sözün kısası canım evlatlarım
ana başa taç imiş
her derde ilaç imiş
geçin bunları kelin merhemi olsa kendi başına sürer
çok çok uzun değil insan ömrü
inanın adeta
göz açıp kapamalık sürer

unutmayın haaa
ne kadar ekmek o kadar köfte
dünyanın tatlı uykusuna dalmayın
sakın ha sakın Ahireti unutmayın

dedim ya yok malım mülküm
atım arabam yatım katım
yavrularım canım kuzularım
size tek mirasım
Rabbimizin yolundan ayrılmayın

para pul mu en büyük değer
maksat evlada faydalı şeyler bırakmaksa eğer

faydalı olmaksa maksat erek
tek maddiyat değil
maneviyat da gerek

ben de bu şiiri bıraksam
evlatlarıma miras diye
güzel olmaz mı
sizler söyleyin şiir dostlarım
çam sakızı çoban armağanı
canım evlatlarım
nacizane bu şiir
miras değilse bile
benden sizlere hediye

asude_vuslat