Nasıl umursamaz olurum diye oturup koyu koyu düşündüm. Herkesi her şeyi bu kadar ciddiye alacak kadar önemli olmamalıydı hayat. Halsizlik,hastalık ve mecburen iş… bunları bile ciddiye almamalıydım. Bütün yoğunluğuma inat açtım hareketli bir şarkı,eşlik ettim içimden bağırarak. Müzik bana iyi geldi değerimi bileyenler utansın dedirtti..! ama bu etki kısa sürdü..
Kimine göre feministim, kimine göre özgür, kimine göre asi, kimine göre fazlaca kaygılı… Oysa kimse görmüyor içinde farklı farklı kadınlarla savaşan ben’i… Varılan ortak sonuç hep aynı “ne güçlü kadın..!” Buna ben de inanıyorum bazen. Şarkıların ritmiyle beraber sözüne de kapıldığım bazı zamanlarda ‘vay be evet güçlüyüm’ diyebiliyorum.Ta ki elimin kolumun bağlı kalıp çaresizliğin dibine vuruncaya kadar.Acziyetimi anladğım olaylarla karşı karşıya gelinceye kadar. Güç nedir diye sorguluyorum sonra. Bazen sadece sabretmenin verdiği güçle herkesi gücüme hayran bırakabilirim. Sabrımın tükendiği zamanlarda ücrama çekilir gizli gizli ağlarım. Allah’ım affet ben de insanım! Diyerek. Ama O’nu arkamda hissettiğim vakit gözyaşlarım dayanak olur gücüme. Sabrı öğret diye avaz avaz bağırırım sessizce. Ve tanımını bulur güç kelimesi zihnimde. Tek başıma hiçim,tek başıma acizim,tek başıma çaresizim. Gücüm sensin, güvendiğim,dayandığım…imtihanım diye sarıldığım dertlerimi bilen sensin Allah’ım…İnanıyorum o halde güçlüyüm…