şu an kendimi berbat hissediyorum. kendimi buraya attım. iğrenç bir gündü. bütün gün insanların yüzüne gülüp, eve geldiğimde ağlamaktan çok yoruldum. bu gerçekten çok yorucu. kendimde bunu kaldırabilecek gücü görmüyorum artık. o kadar incindim ki.. her geçen gün daha fazla, biraz daha fazla, bir adım daha fazla inciniyorum. sanki benim üzülme duyularım yokmuş gibi davranılıyor. bundan nefret ediyorum. en sevdiğim insanın, hayatta en değer verdiğim insanın umurunda bile değilim. bu çok sinir bozucu bir şey. yani birini soğuk davrandığında hüngür hüngür ağlayacak kadar çok sevmek, iğrenç bir duygu ve ben bu duyguyu ne kadar tatmak istemediysem o kadar tattım. arkadaşım bana her gün "senin kadar güçlüsünü görmedim, senin gibi olmayı dilerdim" diyor. bu şekilde bana güç veriyor ama yalnızca onun yanındayken verdiği güçleri kullanabiliyorum. onun dışında çok çabuk tükeniyor enerjim. en ufak şeye gözlerimin dolmasından, sinirlendiğimde gözlerimin dolmasından nefret ediyorum. bu beni çok güçsüz gösteriyor. bunu saklamaya çalışırken harcıyorum bütün enerjimi. böyle olmamayı dilerdim..dilediğim gibi olmayı dilerdim..