DEPRESYON !!

• 21 Mart 2008 Cuma 16:12:44

İnsan kafası boş durmayı hoş görmez. Akıp giden zaman, durduğunu sandığımız bir alanda faaliyetini sürdürür. Âlemde başıboşluk yoktur. Hayatımızdaki boşlukları sevaplarımız ve günahlarımız doldurur. Gönüller neye bağlı ise onu severler. Sevdikleriyle hayatlarının akış planını çizerler.

Gönüller belki de ıstıraplı tesadüflerden kurtulmak için yeniden inanma ve kabullenme ararlar. Bir yol isterler ki arzuladıklarına ulaşsınlar, korktuklarından kaçabilsinler.

Arzulanan her şey bir umuttur. Arzular, peşine neleri feda ettiğimizi anlamakta zorlandığımız bir ümit güneşidir. Gönüller o arzulara karşı zayıftırlar. Kavuşabilme uğruna boşluklarda dolanmayı ve hayallerden medet ummayı tercih ederler. İşte insanı kötü düşünceler burada yakalar.
Arzular bitmez, her arzu da gerçekleşmez.

“İnsan taşa tohum eker,
taş biter de arzu bitmez”
diyen üstat Mevlüt İhsani çok doğru söylemiş. Arzulara esir olan insan onların peşlerinden ayrılamaz. Bu ise insanın içinde boşlukların doğmasına sebep olur. Nefis ise bitmez tükenmez arzularıyla bu boşlukların büyümesini, çoğalmasını sağlar.

Yürümekte olan günlük hayat ruhi cephede gediklerin açılmasına, çoğalmasına müsait bir durumdadır Bu yüzden gedikler gittikçe çoğalır, yarıklar derinleşir. Kötülükler bu durumları kollar, ruh kalesinin boşluklarından insanın zihnine dolar. Zihinde düzensiz durumların doğmasına sebep olurlar. Varılamayacak hedefler gösterir, sebepsiz atılımlar önerirler. Zihin bu kötü duyguların yağmuru altında makul düşünmeyi kaybeder.

Bu çözülme tatmin olma duygusunu ortadan kaldırır. Umut bağlarını koparır. Gönüldeki barış ortamını anarşiye dönüştürür. Böylece insan farklı inanışlar ve bir sürü hedef arasında bocalar kalır. Arzulaması hiç bitmez. Hiçbir şeyden tatmin olmaz. Boş hayaller peşinde koşmaya devam eder.

Geçici olanı düşünmekten ebedi olanı düşünmeye fırsat bulamaz. Asıl sevgili yerine sahte sevgililere boyun eğer. Aç gözlülük ve iştah artar, kanaat azalır. Artık dünyaya daha çok önem vermeye başlar. Ölümden korkar. Bazen kimseyi beğenmez, kendisini en pis hayata alıştırır. Gününü gün etmeye bakar. Aklına hiçbir şey getirmemeye çalışır. Böylece iç dünyayı tahrip eder.

İç düzeni bozacak, tedirginliğe sebep olacak iç boşluklar ancak kâmil bir imanla doldurulabilir. Güzel ahlak manevi hayatın dış süsü olur. Böylece insan hayatı bir anlam kazanır.