Eskiden babamın aşırı yaktığı soba yüzünden evimizde bir kadın misafirimiz bayılmıştı.Sürekli annemle sobanın önünü kirletme ve sobayı karıştırıp evi dumana boğma konusunda tartışırdılar.Babam sobaya asla sığmayacak dediğimiz odunları zorla sığdırma konusunda ustaydı.Şimdi evimde soba yok ama Adapazarına gider gitmez ilk işimiz kuzine nin etrafına toplanmak.Közde mısır,kestane ,patatesve maşa üzerinde sucuk süper oluyor.Sobanın eve kattığı sıcaklık ve samimiyet farklı.Annem gibi çok sorun etmediğim için ,pis olduğum için :)) sobanın keyfini çıkaranlardanım.O resimdeki görüntüler benim için hayal değil şükür.Sıcacık bir yazıydı.Bende bir yazımda okumayanları hapse atmalı demiştim.Abartmak güzeldir.Selam ve sevgiler.

Katılıyorum. günümüzün çocukları çok şanssız. Şu yukarıya eklediğiniz resime bakıp bu manzarayı görmeyen . yaşayamayana üzülmemek elde değil. O resimdeki sıcaklığı hangi ufo. hangi kalorifer peteği verebilir ki.

Aile bireylerinden birisinin vefat etmediği sürece. her şey tamamdır bence. Büyüsekte. tüm kardeşler bir araya geldiğimizde ebeveynlerin mutlu bakışlarını yakalıyoruz .Sonrasında başlıyor anıların açılımı. Sizin yukarıda yazdığınız her satıra o kadar aşinayız ki çoğumuz. Bir merdiveni canavara benzetip. sabaha dek yorgan altında korkudan titrediğimi hatırladım bir an:)

Ayrı odalarda. ayrı televizyonda ayrı filmlerde. tepsi içerisinde odalarda yenen sandwiç ziyafetleri. Yerini tutar mı kocaman tencerede pişirilen anne kurufasülyesinin yerini. Yada sabahları soba üzerinde kızartılan güzelim ekmek dilimlerini.


Teknolojinin getirilerinide. götürülerinide oldum olası sevmedim. Çok değil bundan 50 yıl sonra. şu anki hayıflandıklarımızıda arar olacak insanoğlu. Bugünün çocukları şanssız evet. ya bundan sonraki çocukların hali ne olacak ? tartışılır..

Kutlarım kaleminizi. şu resim ve aşağısını süsleyen nostaljik yazınız zevk verdi.Bir o kadarda hüzün. Ne diyelim teknoloji kör olsun iki gözün.