Dudaklarına baktı, adamın.
Konuşuyor, anlatıyordu...
Duymaya çalıştı:

- İstediğim; bir Nefes...

Nefes?
Anlamadı...
Ne demek nefes? Diye sormayı düşündü...
Vaz geçti...Sorsa ne olacaktı ki?
O çok sevdiği başın arkasına çevirdi, bakışlarını.
Karanlıktı...
Geceydi...
Adamın kelimeleri gibi.
Işıklar, zar zor görünüyorlardı...
Gelecekleri gibi.
Bir dokunuş hissetti, ellerinde.
Geceden ellerine çevirdi, gözlerini.
Ellerini gördü, ellerinin üstünde.
Yavaş yavaş kaldırdı, bakışlarını.
Kır saçları değdi, gözlerine.
Gözlerini göster dedi içinden, sessizce...
Göstermedi, adam.
Sadece; Nefes dedi, dudakları.
Ellerini çekti, usulca.
Ayağa kalktı, eğik başının önünde...
Adam; yavaşça doğruldu, yerinden.
Kapının önünde, son kez, sarıldılar.
- Seni seviyorum dedi adam, kulağına.
- Nefes’i daha çok seviyorsun dedi kadın, içinden.

Adam, gitti...

Bağırmak istedi kadın, arkasından:
- Ben de Nefes alıyorum...!


Sen,
Ayrılığına dair
Nedenler anlatıyordun
Bana
Ben,
Gözlerine takılmıştım

Yakalamaya çalıştıkça
Kaçan gözlerine

Ben,
yaklaştıkça
Onlar,
uzaklaşıyorlardı
Bir sırrı saklar gibi
Saklanıyorlardı

Kıyamadım...
Dudaklarına inandım

Önce;
Bir Nefes aldım

Sonra;
Hoşça kal...


Eser Akpınar
23.03.2013
İzmir