Dost, söz söylemişte canımız acımışsa, işimize gelmediğinden... dostta kabahat yok , yanlışlık bizde....

Dost, her yaptığına alkış tutan değil,.. doğruya doğru, yanlışa yanlış demeye cesareti olandır.... Ama asla sırtını dönüp kaçmayan ve arkadan vurmayandır....Hata yaptıysan, yanlış yollara saptıysan, bu nedenlerle çamura saplandıysan,; ne halin varsa gör deyip cezalandırmayan..aksine koluna girip, dik durmana yardımı olandır...
Kısaca ne arkanda, ne önünde,...daima yanında durandır...Ve, kaybetmekten korkulan...!

Ve, evet,..." Günaydın " ını bile esirgeyen insanlar olarak, SOSYAL TOPLUMUZ gibi tumturaklı bir iddiamız var....

Şimdi nasıldır bilmiyorum, uzun zaman önce bir vesile Eskişehir’e gitmiştim...

Sabah çok erken bir saatteydi.. Şehirde bir tur atayım istedim.. İnsanlar yollardaydı.. Memurlar, işe güce koşturanlar, öğrenciler.... Ve, şaşılası bir hal içindeydiler...Herkes birbirine selam veriyordu..." günaydın "..."hayırlı sabahlar"..."selamünaleyküm".... "iyi günler"..... Yaşlı, genç, kadın, erkek....herkes..... BANA BİLE.....Şaşkınlıktan ilk selamı alamadım... nutkum tutuldu.....
Yüzlerinde kocaman bir gülümseme ve dostça bakan gözleri ile bir grup işçiydiler..Sanki her kes ilk selamı verme çabasındaydı....birini mutlu etmekte yarışıyorlardı bildiğin....Ben de katıldım bu enerjik seramoniye..Yabancı, el, gün tanımıyorlardı bu memleketin insanları, güzellikte....en azından selam faslında öyle...
Bir de yaşadığım kenti düşündüm..Aynı apartmanda komşuluk yaptıklarımızla bile sabah karşılaşmalarımızın ekşiliği geldi gözlerimin önüne..Öyle metezoriden, adet yerini bulsun diye..

Dostluk duru bir selamla başlıyor her halukarda...Köprüleri atmakla da gerisi geliyor...ne yazık bir elin parmaklarını geçmiyor sayı olarak.. Maalesef kabul etmek durumundayız ki; gerisi çeşitli menfaatlerin paylaşılmak zorunluluğu gerektiren dostluklar(!)...Hani "ticari dost, "aile dostu", vs..vs...

DOSTLUKLA....

SELDA İYİEKMEKÇİ