Almayın benden şiirlerimi

• 29 Mart 2013 Cuma 11:56:26

Almayın benden şiirlerimi
şiir okumak;
yazarı her kim olursa olsun, her ne üzerine yazılmış olursa olsun şiiri benim kılıyor.Mısralardaki gökyüzü benim gökyüzüm,ağaç gölgesinde dinlenen benim, aşık olan yada terkedilen, öksüz yetim olan hepsi benim. Hele de beni iyice içine çektiyse tamamen bütünleşiyorum o şiirle.Gece olduğunda kuytularda üşüyen, baharda çiçek açan dallar benim dallarım oluveriyor bir anda. Atlar gibi savuruyorum yelelerimi her şaha kalkışta.Yada gizemli şafaklarda kaybolup gidiyorum. Dijle,Fırat,Sakarya suları ile sürükleyerek götürüyor beni bilmediğim uzaklara...Her harfi ile kaşifim, her kelimesi ile fakir fukara,her mısrada alimim ben.Ahengi kendi içinde, müziği sesi kendi içinde ve ben bu uyumla yaşıyorum şiiri.

Ama şiiri dinlerken;
o şiir tamamen yabancı bana, ne kadar iyi okunsa da, en mükemmel kalem yazmış olsa da sadece öylesine bir siir,uzakta çok uzakta bir şiir...Gurbet elde cepleri meteliksiz, dil bilmez yol bilmez bir garip gibi kalıveriyorum ortada...Birde derinden gelen müzik sesi ejnevilerin en bilmediğim müziği gibi,çok yapay ve yapmacık,Şiirselliğini,ahengini yitirmiş bir şiir, say ki kendisine uymayan esvaba bürünmüş bir rüküş, yada fazla takıp takıştırmış sadelik yoksunu bir kokoş...

Almayın şiirlerimi, seslerinizle müziklerinizle uzaklaştırmayın onları benden...Bırakın tertemiz kalsınlar ben yalın şiirlerinizi yalın yürek okuyayım...Siz yazdınız onları ama o satırlar artık sizin değil,ikram ettiniz onları bana.Sizin şiiriniz artık benim.Ne olur almayın benden şiirlerimi...