Boşluğu Dolduran Mutluluk

• 26 Mart 2013 Salı 19:50:37

Bir sonbahar akşamıydı,sisli bir yalnızlık yaşıyordu mardinin akşamları.İnsanların bir kısmı aynı yerde toplanmış,ben ise yatağımın üzerine uzanmış koca bir boşluk içindeydim...

Ben ve Mardin...Garip bir ikili...Ben kimim? neden hep ben sorusu aklımı karıştırıyordu.Düşünüyorum.Ne düşündüğümü bilmiyorum,sadece düşünüyorum.Kafam allak bullak,gözlerim mahmur,uyumak istiyorum.
Güzel düşler görüp mutlu olmak...Son bir kez düşünüyorum,kimseyi düşünemiyorum.Hayal kurmak istiyorum, kuramıyorumkuyorum hayal kurmaktan..Çünkü korkuyorum hayal kurmaktan.Bir acı hissediyorum
kalbimde,gözlerimi araladığımdaysa pencereden odama sızan bir ışık...Boş boş bakardım ama göremezdim.En büyük acı bu ya bakardım ama göremezdim.Sonra gözlerime ilişen bir şey oldu.Beni kendime getiren
bir parıltı.Saf,temiz ve tek bir şeydi.Doğruldum,bakmaya başladım bitmeyen bir sonsuzluğa.Sonra anladım ki küçük ve parlak bir yıldızdı.Tek başına gökyüzünde durmuş sanki beni izliyordu.Peki ne ifade ediyordu?
Tek başına durabilirdi fakat birçok anlam taşıyordu.Gece boyunca izlemek ve hiç uyumamak.Gündüz olunca da kaybolmamasını dilerdim.Ne garip! Eskiden olsa yalnız kalmaktan korkardım.Peki ya şimdi? Hiç,hiç birşey
hissetmiyorum,hissedemiyorum.Sadeceo yıldızı tanımak ve isim koymaktı.Sonunda sabah olurdu.Yıldızım kayboldu diye çok üzülürdüm.Atmaya çalıştığım her adımın karşılığı kalbimde hissettiğim binbir acı olurdu ve
sessizce kendime VAZGEÇTİM diyordum.Çünkü yorulmuştum artık,bıkmıştım düşmekten.Bıkmıştım düştükten sonra kanayan yaralarımı kendim silmekten.

Dedim ya ben ve Mardin...Ben okulun bahçesinde banklarda oturmuş hüzünlüydüm ve başımı önüme eğmiş ağlıyordum.Sonra biri hafifçe omzuma dokundu.Başımı kaldırdığımdaysa, o yıldızı, kendi yıldızımı gördüm.
Çok güzel parlıyordu.Yüzümü bir gülümseme kapladı.Gözyaşlarımı inci tanelerine dönüştürdü.Bana ’’SEVMEKTEN KORKMA,SEVGi REHBERiN OLSUN,ÇOK UZAKTA OLSADA UZAT ELLERİNİ KORKMA’’dedi.Bana elerini uzattı,
ben hiç tereddüt etmeden onun ellerini tuttum ve hiç bırakmak istemedim.Gitmeden önce ismini sordum çünkü bana umut veren yıldızımın ismini öğrenmek istemiştim.Arkasını döndü ve bana hafifçe gülümseyip
’’ZEYNEP’’ dedi.Çok şaşırdım,ismi gibi kendisi de değerliydi.

Hiçbir zaman ulaşamayacağım yıldızım olacağını düşünürdüm.Ama öyle değilmiş.Ben kendi yıldızıma ulaştım.Beni en ulaşılmaz en dokunulmaz yerlere götürür,başka bir anlam çıkarırdım hayatımdan.Kimi zaman güldüm,
kimi zaman ağladım,kimi zaman da anlayamazdım onu.Ama sonu nasıl biterse bitsin hep mutlu oldum.B ana hem bir ABLA hem bir ÖĞRETMEN oldu.Aslında ben okulun bahçesinde banklarda otururken de yıldızım uzak
değildi bana.Çünkü PAYLAŞTIĞIMIZ GÖKYÜZÜ buluşturuyordu bizi.

DEĞERLi ZEYNEP HOCAMA...

Neslihan Dinç