Ayıp

• 18 Mart 2008 Salı 15:00:57

Ayıpları ayıpsız sayan hoşgörü nerede başlar, nerede biter, kime zarar, kime yarar, kim bunun ölçüsünü tutuyor… e hadi artık çık öne!

Ayıp nedir ki;

Ayıp : Toplumun ahlak kurallarına aykırı olan, utanılacak durum veya davranış - Kusur, eksiklik - Utanç veren, çirkin, yakışıksız.

Ayıp edene normal olan, ayıplayana ters olan… karmaşa biraz, biraz mantık işi sanki yada bırak gitsin, kim ne yaparsa yapsın mı?

Bu sabah işe gelirken yolda zikzaklar çizdiğimi fark ettim, yol boyunca basmamaya çalıştığım, paçama, ayakkabıma değmesin diye uğraştığım balgam, tükrük yığınları… sonra neden ayakkabı ile evlere girmediğimize takılı kaldı aklım, bazı ülkelerde temizlik endişesi olmasa gerek dedim, biraz durdum… yok yok öyle değildi bizimkisi, bizim bir örf adetimiz vardı, bizim kilimimizin üzerinde ninelerimiz, analarımız, dedelerimiz, babalarımız alnını yere koyup namaz kılıyordu, secdeye varıyordu nur yüzlü eli öpülesi canlarımız.

Hani bazen diyorum ki, bu ayıp bana ters ya, ayıp işleyenin yakasından tutup göstersem ayıbını, hatta olmadı sonuçlarını tecrübe ile göstersem… nerede o yiğitlik…. Hele bir söylenmeye durun duyacağınız şeyler sabittir, ne terbiyesizliğiniz kalır, ne densizliğiniz ne de kadınlar için aşifteliği kalır, güya dikkat çekmek içindir bu uyarı kadın için, densiz tutup birde der ki “kaşındın mı?”. Ne kötü değil mi ayıbı görüp söylemeye çekinmek, ayıbı görüp düzeltememek, zor zor işte kadın olmak sokakta da evde de. Ya beyler siz, kaçınız ikaz ettiniz ayıplıyı, onlara göre ayıp ettiniz mi? Hayır mı?

En çok üzüldüğüm ayıpların yanı başındaki çöp kutularının varlığını görmektir, o kadar zor mudur bu çöpe bir adım daha atıp ayıpsız yaşamak. Neredeyse başınıza denk gelen talih kuşunun ayıbı gibi gülümseyerek karşılanacak bu edepsizlik.

Yok yok karar verdim görürsem mutlaka ikaz edeceğim alıp bütün yüzsüzlüğümü elime, zira onlara göre ikaz benim ayıbım, ben bu ayıbı işlemek istiyorum.

Bu ayıplıların babaları, anneleri de mi aynı ayıplılıkla yaşamışlardır acaba? Ben hep yanımda kağıt mendil taşıyorum, çocuğum dışarı çıktığı zaman yanına hep kağıt mendil alır zira öyle öğrettim, benden görmediler bu ayıbı ki ayıplı olsunlar değil mi?

Hani derler ya “aslan yatağından belli olur”, gelin görün bizim apartmanın önünü, ayıpla dolu, bu benim ayıbım değil ancak ne çare ben o apartmanda oturuyorum ve gelen misafirim benim gibi bir aslanın yatağını horlayacaktır muhtemelen. E şimdi ben nasıl anlatacağım bu ayıp benim değil diye, yüreksiz aslanların kirli yatağından bu izler… nasıl anlatılır bilmiyorum ki. Asılmıyor işte her koyun kendi bacağından asılmıyor, o asılası koyun benim ayağımı da kendi ayağının yanına alıveriyor.

Pek çözüm bulamadım bu konuya, aklımda olan… eğitim, evde başlayan eğitim, ananın babanın verdiği ayıpsızlık, örnek olma, aman ‘boş-ver’lerden, alışkanlık olan şu “bi şey olmaz”lardan uzak bir yetiştirilme.

Kadın…. Sen ne çok şeysin bir düşün gözünü seveyim, kötülük önce yine kadına gelir, yetiştirdiğin kızını da oğlunu da sağlam temeller üzerinde eğit ki… ayıpsızlıkla çiçek açsın her yer, her şey, her duygu, her kötülük erisin… ben, lütfen, ayıpsızlık istiyorum.

Nevim Karahan