Tek başına isimsiz kahraman... öykü

• 17 Mart 2013 Pazar 15:04:44

Ayı(p) yanları çoktu. Kaba davranırdı. Sakin değildi. Sakinlik, yurduna has bir özellik değildi. Coğrafyasına iklimsiz, enlemsiz, boylamsız ve bitki örtüsüz mesafede dururdu. Korumazdı kendi kötülüklerden. Sancılandığında keyiflenirdi bundan sol yanı.

Yaramazdı. Yarası derindi. Yarası esmerdi, her nefeste acı çekerdi. Yar başlardı her satıra. Yar bilirdi her şiiri.

Her şehri yalnızlık kabul ederdi attığı adımlarda. Konuştuğu kelimelerde, suskun sözcüklere torpil geçerdi. Acayipti. Değişikti. Tipsizdi. Renksizdi. Adam akıllı davranışlara sahip değildi. Değildi...

Akşamı hiç sevmezdi. Geceyi biraz severdi. Gündüz sayardı ömrünü.

Küfür ağzından eksik olmazdı. Bir şeye, birine isyanı daimdi, İnsana tanımı hiçti. Yüzünde hüzünler dalgalanırdı. Teselli etmezdi yanaklarını, herhangi bir şarkı. Herhangi bir adamı dövmek, herhangi bir kadına bağırmak meylinde olurdu. Çocuklara gereksiz gözlerle bakışlar fırlatırdı.

Kaybolurdu ortalıktan. Zamansız. Aşksız yaşardı. Sevdadan kaçardı. Güzel bakandan korkardı. İyilikten bahsedenden uzaklaşırdı.

Tek başına olmaktan, tek başına dünyayı omuzlamaktan hoşlanırdı. Hobileri az, fobileri epeydi. Korkularından kurtulamıyordu. Yaşamak korkuydu onun için. Bu yüzden vakitsiz saklanırdı her şeyden ve herkesten. Kendi kabuğuna çekilse de telaşlıydı ruhu. Uyumazdı. Uykuya dair fikri yoktu...

O isimsiz bir kahramandı. Faydası sadece kendisine olurdu. İnsanlar arasına katılmaz, sürüye inanmazdı. Doğada yek başına ayakta durmaya çalışırdı.

O kadar, özetlenebilir bir hayatı vardı...