Bir dikenli tele yapışır gibiydi bedeni, kan revan içinde soluksuz giderdi yaşamın içinde bilmediği yollarda. Tutunduğu her dal
kırılmıştı zaman içinde. Gülen yüzleri her zaman sorgulardı ve insanlardan uzak kalmayı seçmişti. Yalnızlık artık onun ruhunun
ikinci elbisesiydi.

Çıkan fırtınanın balkonumu darmadağın ettiği bir gün pencereleri sıkı sıkıya kaparken tanıştık onunla.
Karşı apartmanda bir çift sert bakan göz beni dikkatlice süzdü ve oda penceresinin önündeki kuşlara yesinler diye verdiği
ekmek kırıntılarını itina ile toplayıp içeri aldı. Belki çok ekmeği yoktu paylaşacağı yada ekmek nimetti ve çok değerliydi kırıntısı bile
onun için. Ama o fırtına belli ki bizi dostluk bağına doğru itti.

Apartmanın bahçesindeki bankta yapardık sohbetlerimizi. Bana kendini ve yaşam hakkında düşüncelerini duygularını anlatırdı. Ruhunun
haritasını isteyerek vermişti sanki ellerime, beni seçmişti kendisine dost diye. Soluk almadan hikayesini dinlediğim günler çok olmuştur.


Bir dikenli tele yapışır gibiydi bedeni, cümleleri hep ağlardı bu yüzden, beni bile ağlatırdı. Ağladığımı gördüğünde dostluğuma
daha da sıkı sarılırdı. Kendini ifade etmek istediği tek insandım ve onun duygularına anlam bakımından eşlik ediyordum.

Bir gün bankımıza gelmedi sohbete. Merakla aradım penceresinde herhangi bir hareket, penceresinin önünde bir kaç ekmek kırıntısı.
Ama hiç haber alamadım.

Fırtınalı bir günde, aniden nasıl karşılaştıysak aniden de yok olmuştu izi. Ona dair dostluk duygularım her zaman taza kalacak ben ona
ruhu gül kokulu dost demiştim. Dostum şimdi her neredeysen bu yürek atar senin için..............alev yavuz