Sitem tokatları bile incitemiyor hiç kimsem.
Beni.
Acıyamıyorum anlamamana.
Ne sana ne kendime...
Sarsıldığını bilmiyor değilim:
Her bir şey; var olan-olmayan, buna şahit...

Hiç kimsem...
İyelik eklerinde gizlenmiyorsun artık.
Sözlerin açık açık!

Görebildiğim neydi ki, ufacık, gözbebeğimdi.
Dünya, gece demez gündüz demez hücum ederdi.
Kalbimi, aklımı meşgul ederdi.
Anlardım aşıkların halinden, ki yokluk beni deli ederdi...

Hasret paha biçilmez hazineydi desem hiç kimsem.
Anlamanı beklemesem.
Her şeyimdi, uçup gidene kadar o ’hasret’.
Tâ ki elimden alınıncaya dek...

Yokluğundan acı değildi işte.
Özlemek, anlamlıydı çünkü.
Özlememekten, özleyememekten iyiydi.
Ortak acılar kümesinde bir yerim vardı en azından.
Böylece, dostlarım vardı.

Hiç kimsem...
Hâlâ düşmedi azap peşimden.
Hâlâ zıpkınlar isabet ediyor bilsen...

Hiç kimsem...
Layık gördüğüm değil, layık görüldüğüm, kim isem!
Hiç kimse isem hem...
Sitem tırnakların kanlı yürekte...
Çekme istersen.
Çekme!

Hiç kimsem...

...

akdenizce.-