KARARSIZ GECE-2

• 7 Mart 2013 Perşembe 17:25:55

KARARSIZ GECE-2

Gökyüzü bir kaç saat sonra çehresi değiştirmiş, kara bulutlarsa boş durmayıp kalın bir perde gibi dolunayın yüzünü örtmüştü.Bulunduğumuz uçurumun kenarından kasabanın ateş böceği gibi yanıp sönen IŞIKlarının ancak küçük bir kısmını görebiliyordum.

Rüzgarda savrulan Natali’nin saçları yer yer görüş alanımı daraltıyor olsada o an onun ıslak saçlarındaki parlaklığı seyretmek bu kasabayı izlemek kadar çekici gelmişti bana. Natali’nin sırtı kasabaya dönük olmasaydı belki oda ister istemez benimle aynı manzarayı izliyor olacaktı.

O zamanda ben Natali’nin rüzgarda savrulan saçlarını izlemekten mahrum kalacaktım. Ama o benim belirsiz yüz ifademi izlemeyi tercih etmişti. Şimdilik başından beri birbirimize yapmamız gereken günah dolu konuşmaları ertelemiş, onun yerine masumane bir suskunluğun kapı eşiğinde beklemeyi tercih etmiştik. Söyleyeceklerimiz bekleyebilirdi.

Beklemek zorundaydıda. İkimizde bunun fazlasıyla farkındaydık. Bu yüzden ben kasabayı izlemeye o da yüzüme boş ifadelerle bakmayı sürdürdü. İnceden başlayan yağmur bizi iyice ıslarken, önce fırtına batladı.Ardından dalgalar kayalıklara hırçınca vururken, zamansız bir gök gürültüsü kulağımızı delip geçmişti.

Kurşuni rengli bulutların arasından bir yıldırım denizin tam ortasına düştüğü sırada ikimiz yeniden arabanın içindeki yerlerimiz almıştık. Natali’nin ıslanmış saçları yanaklarına yapışmıştı. O esnada nedensiz bir şekilde yüzünü bana doğru yaklaştırmış ve ateş parçası dudaklarını dudaklarımla buluşturmuştu.

Karşı konulmaz bir istekle ona karşılık vermekten kendimi alıkoyamamıştım. Bir süre öyle nefessiz kaldıktan sonra Natali kendini geri çekmişti. Bu busenin neden böyle zamansız hediye edildiğini ikimizde biliyorduk. Kısa bir süreliğinede olsa içinde bulunduğum kaostan kurtulmanın getirdiği memnuniyetin izlerinin yüzüme taşındığını hissedebiliyordum. Ta ki bizim arabanın bulunduğu yöne doğru gelen bir arabanın belli aralıkla sellektör yapan farları dikiz aynasına vuruncaya kadar.

Natali bulunduğum yere doğru eğilip önümdeki torbidodan birşeyler çıkarırken, tavan lambasından vuran ışıklar, belindeki küçük silahın metal kapzasında parıltılar oluşturmuştu. Onun torpitodan ne aldığını görmemiştim. Merakımı yine o ıslak siyah saçları perdelemişti.

Yağmur iyice şiddetini artırmıştı.Halen arabanın içindeydik.Çok geçmeden arkamıza park etmiş arabadan inen birinin buğulu camların arkasındaki siluetini görebiliyordum. Benim buluduğum tarafa iyice yaklaştığında camı araladım. Gördüğüm yüz hiç yabancı değildi. Uzun zamandır görmediğim Yuri’nin bıyıklı ve top sakallı hali ona değişik bir hava katmıştı.

Yuri başıyla selam verdikten sonra, " Önceden konuştuğumuz gibi yarım saat sonra eski limanda olacaklar." diye bize beklediğimiz mesajı vermesiyle Natali’yle birlikte arabadan indik. Natali, Yuri’nin arkasından yağmuru umursamadan ağır adımlarla yürürken bende umarsızca olduğum yerde diklip duruyordum. Yuri’ nin arabasının arkasında bir süre oyalandılar.

Karanıkta tam olarak neyle uğraştıklarını tam olarak seçemiyordum. Çok geçmeden karşılıklı tuttukları bir çuvalı az önce içinde oturduğumuz arabanın yanına getirdiler. Yuri cebinden çıkardığı sustalıyla çuvalın ağzını kestiğini az da olsa seçebiliyordum. Onların bulunduğu yere bir kaç adım yaklaştığımda taze bir cesedin yüzüyle karşılaşmıştım.

Şimdi yağmurda oda bizim gibi ıslanmaya başlamıştı.Henüz yüzünü görmediğim ama adını ve yaşını tahmin edebildiğim bu insana, benim yerime öldüğü için içimden ne kadar teşekkür edebilirim şeklinde garip bir o kadarda bir çelişkli düşüncelerin içine dalmıştım.

Arabayı uçurum kenarından itirip, arabanın baş aşağı denizin derinliklerine süzülüşünü izlemeden Yuri’nin arabasına geçip eski limana doğru yol almaya başlamıştık. Yağmur etkisini giderek yitirmeye başladığı sırada gözümün önüne bir anlığına az önce benim yerime ölen insanın denizin dibindeki hali gelip geçti. Dışarıda kararsız bir gece kimliksiz karalar içinde gezinirken Yuri’nin gözleri yolda, Natali’nin bakışlarıysa benim üzerimdeydi. Eski limana varmak için az bir yolumuz kalmıştı...