Kitapsız Roman

• 6 Mart 2013 Çarşamba 08:57:42

Güzel olan her şeyi sevmeye ve çoğunluğun kötü kabul ettiklerinden nefret etmeye şartlandırılmıştık. Takdir etmeye, el öpmeye, saygı duymaya kayıtsız şartsız… Çalışmamız gerekliydi birileri için ve rıza göstermeliydik bize verilenlere. Alkışlamalıydık her gösteriyi, her espriye gülmeliydik ve yine ağlamalıydık bizimle ilgili olmayan üzücü durumlara bile. Empati kurmaya alıştırılırken farkında olmadan diğer gamlık duygularıyla büyütülmüştük. Başkalarına sevinmekten kendi eksikliklerimizi, üzülmekten farklılıklarımızı fark edemedik. Kimliğimiz örnek aldığımız karakterlerle, yarınlarımız çevremizi saran kapasitesi düşük insanlarla etkileşime uğradı, parçalandı, yamalandı. Ne kendimiz olabildik, ne de olmamızı istedikleri kişi…
Serkan Gizli, Kitapsız Roman, Sf.37