BEN VE YOKLUĞUN...

• 4 Mart 2013 Pazartesi 18:00:30

Gittiğin gün değil de duvarlar üzerime geldiğinde , nefes almanın bir anlamı olmadığı zaman anladım yokluğunu. Herkes sana benziyordu, kimi görsem sendi. Birinin bana hitap edişin de bile sen vardın . Bomboş bir odada yalnız başıma kalınca anladım yokluğunu. Sonbaharda savrulan yaprakları görünce çaresizce sevgisi haykıran bir sarhoşu görünce anladım sensizliği. Kendimi gördüm sarhoşun haykırışlarında . Gözlerim doldu kekeliyordu dediği şeyler yarım yamalak anlaşılıyordu tek bir söz duydum onca sözün arasından SEVİYORUM ULAN dedi SEVİYORUM. Tutamadım göz yaşlarımı bende seviyorum diyebildim çaresizce. Boş sokaklarla arkadaş olunca anladım yokluğunu. Sessizlik çöktü yüreğime sessizlik mi desem sensizlik mi bilemiyorum ... Çaresizce seviyorum. Şimdi gelsen keşke yokluğun baş başa bırakma beni DÖN.. Nasıl kiminle neredeysen DÖN ...