Amansız bir hastalığa yakalanmış gibiyiz. Her şeyi kabullenen, baş üstüne efendim diyen acziyet hüküm sürmekte bu topraklarda. Oysa geçmişi haksızlığa başkaldırı olan bir milletin evlatlarıyız biz. Bu kabullenmişlik nasıl ekildi bu topraklara, saman altından su götürülürcesine, gizliden yapılmış olsa gerek. Başka bir açıklaması yoktur bunun. Yavaş yavaş girdiler içimize, onlar bizleri çözmek için o dar kafalarını olasıya yorarken şüphesiz ki biz onları kala almadık. Velev ki zaman adaletliydi, o kıt akılların da olsa hiçbir çabayı karşılıksız koymazdı. Ve aramıza karışıp sentezledikleri yıkım projesini bize aşılamaya başladılar, ilkin manevi değerlerimize duyarsızlaştırdılar bizi. Geçmişi zulme başkaldırı olan fikrimiz köreldi. Sonra her şeye ses çıkarır olduk. Dağıtıldı aklımız, odak noktamız onca karmaşa arasında zayileşip gitti. Artık ilk meyvesini vermişti çabaları. Bundan sonrası için bizlere farklı bir hedef belirlediler. İster istemez kabul ettik. Şüphesiz ki onlar artık üstünlüğünü ilan etmişlerdi bizlere. Aramızdan tek tük insanlar çıkıp bunları kabul etmediyse de işe yaramadı. Akıbetleri hiç kimsemizin cesaret edemeyeceği bir şekilde neticelendi. Ve artık korku sirayet etmişti düşüncelerimize. Getirisi olan suskunluk ise kaçınılmaz bir sonuçtu.