SÖYLENMEMİŞ SÖZ...

• 14 Mart 2008 Cuma 14:57:59

Neye ve kime yazacağımı bilmeden aldım kalemimi elime.İçimde pek çok duygu birden beni ,benim dışıma taşmaya zorluyor.Beynimde daha önce hiç tanımadığım bir uğultu, ruhumda yabancı bir ses var.Canım yanıyor yine biliyorum.
İç dünyamda ki bu karmaşık denklem çözülmedi bir türlü.X ler Y ler, tek bilinmeyenli, çok bilinmeyenli ve bunun da ötesinde belki matematiği bile hayrete düşürecek bir çelişkiler yumağı.Ölmek te kolay deyil ki, öyle hemencecik ölemiyor insan.Varlığın bir anlam taşışıyorsa hala senin için istemek te haram.Yaradanın iraadesine teslim olmak kendi iraadeni ortaya koyarak. Bazen kendi ölümümü düşünürüm.Evet beklenen an gelmiş beklemediğim bir anda ve ben göçüp gitmişim tek başıma.Sevdiklerim ağlamışlar birazda korkarak gelmişler yanıma.Ben tıpkı hayatımda ki gibi sessizim ama yine onları sessizliğimle seviyorum.Bir fark var yalnız, bu defa bunu kendime bile söyleyemiyorum.Onlara zaten hayattaykende söyleyemedim.Bir yalnızlık şarkısı söyledi sazım geçtim gittim bu diyardan diye inliyorum sessiz bedenimden feryadlar kopan ruhuma inerek, ama kimseler duymuyor beni.En çokta annem duysun istiyorum yine başım darda ve yine onu arıyor gözlerim. Yine duymak istediğim tek ses onun ki; irkilerek kendime geliyorum bir bakıyorum ki hayattayım annem bir telefon kadar yakın arasam sesini duyacağım ve onu ne kadar sevdiğimi söyleme şansım var.Ama hayattayım ya yine erteliyorum.İçimde birşeyler yine engelliyor beni.
Neye ve kime yazacağımı bilmeden almıştım kalemi elime ve şimdi görüyorum neye derseniz ölüme kime derseniz anneme oldu bilmediğim yazım.Ve aslında yazmakta en çok zorlandığım iki şey nasılda hiç hesapta yokken bir yazının içine sığıverdi.. ölüm korkutucu ve sessiz di belki bundan yazamadım.Annem ise yazılamayacak kadar değerli.Ölüm hayattan daha gerçek, annem ise şefkatliydi, bense bunlara hep uzak.. şimdi yakınlarım okuyacak olsalar bu yazımı yine karamsar olduğumu söyleyecekler ama neden gerçekler insanlara karamsar geliyor.Bunlar hayatımızn içinde ve hep kaçtığımız gerçekler deyil mi?
İçimde yani yüreğimde duymadığım hiçbir şeyi yazmadım.Bu dünyanın faniliği ve ölümün bunu bize hergün haykırması ve beklenen gün gelecek siz hiç zamanı deyildi deseniz de der gibi zamanın su gibi akıyor olması bana bunları yazdıran.Annemi çok seviyorum bunu hissetirdim ona belki ama hiç söyleyemedim.Ve hep onu kaybetmekten korktum.Şimdi yine korkak davranıyorum ve yüzüne söylemiyorum ama yazıyorum işte anne bütün TÜRKİYE duysun seni çok seviyorum.