Beklerken geçiyor zamanımızın çoğu.İnsanları beklerken,hayallerimizi beklerken,hayatı beklerken,sevdiklerimizi beklerken,büyümeyi beklerken,evlenmeyi beklerken,ölmeyi beklerken...Gitmeyi seçmiyoruz,kovalamayı peki neden? Gurur mu yoksa kibir mi? Zamanın bu kadar acıttığı bir mevsimde neden kralı oynuyoruz hepimiz? Neden sevmeyi seçmek yerine sevilmek istiyoruz ve katiyen kendimizi görmüyoruz aynalarda.Suçlar furyasından sıyırıp melek diye ilan ediyoruz kendilerimizi kendilerimize. Ve susuyoruz haksızlıklara,en çok da kendi yaptıklarımıza susuyoruz. Zalim oluyoruz fakat adaletten söz ediyoruz ne kadar ironik olsa da. Bir yalana inandırmışız gidiyoruz aynı hayatta. Peki bir günlük ömrümüzde bu kadar günah niye? Azap insanı çekiyor kendine, hayır insan atıyor azabın kollarına kendini kendi arzusuyla. İşte bakmıyoruz hayata ve önyargılarımızla kendimizin günahlarını o hayattaki insanlara yapıştırıyoruz. Halbuki herkes kendi tiyatrosunu oynuyor hayatta. Her yakıştırmayı kendimize yapıyoruz , her günahımız bizimle birlikte aslolan güne kalıyor ve heybelerimizde bizimle birlikte gidiyor. Hoş görmek,sevmek,değer vermek unutuluyor ve beklemek yerine gitmek nereye gerekiyorsa o yöne doğru adım atmak da unutuluyor zamanla medeniyet evrelerinde sözde insanoğlunun. Yavaş yavaş,farkına varamadan kaybediyoruz değerlerimizi ve dur diyemiyoruz. Çünkü göremeyecek kadar bu bataklığın içindeyiz. Kara bir tablo çizmiyorum ancak ümidim var içimde bir yerlerde. Ortak bir bilince ihtiyacımız var. Farkındalığını artırmış ve bencilliğini aşmış bir geleceğe ihtiyacımız var. Kafamızı gündelik hırsların çukurlarından çıkarıp gerçek anlamlara doğru çeviren bir eğitime ihtiyacımız var. Öğretim gerekli değil ilk adımda. İnsan olmayı unuttuk. Belki birçok şey keşfettik ve teknolojide ilerledik ama bu bizi ahlaki değerlerimiz açısından köreltti ve makineleştik büyük nebzede. Bu yüzden doğru hareketi,doğru lideri,doğru fikiri beklemek yerine atılmamız gerek önceki adımlarımızdan çok daha büyüğüyle. Yoksa beklersek sonu gelmez bu beklemenin.Ölüm bile son değil çünkü ve unutmayınki ruhlarımız ölümsüz...